Waar ze het over hadden? Geen idee. Maar de chemie tussen Hajo en Justin leek vanaf moment één wel elektrisch geladen. Het klikte gewoon. Ze dachten over veel hetzelfde, lachten om hetzelfde, vonden dezelfde dingen belangrijk en mooi. "Anderen voelden dat ook, bijvoorbeeld als we de kamer binnen kwamen. Ze wilden daar ook bij zijn, of proeven van het geluk dat we samen hadden."

Ze belden elkaar bij elke scheet. Facetimeden soms wel drie keer per dag. "Soms ging het over hoeveel yoghurt ik bij m'n smoothie moest doen, maar echt alle gevoelens mochten er zijn. Ik had in jaren niet meer zo'n hechte vriendschap met een man gehad", beschrijft Justin het. Ze leken wel verslaafd aan elkaar. "Ik heb nog nooit iemand, buiten m'n moeder, leren kennen bij wie ik zo erg mezelf mocht zijn."

Uit Justins woorden over Hajo klinkt niks dan liefde. De twee wisten een snaar bij elkaar te raken die precies de behoefte vervulde die ze allebei zo nodig hadden. Erkenning, acceptatie, eerlijkheid en echt gezien worden. Natuurlijk kun je dan nog steeds wel eens onenigheid hebben, maar de basis is goed. Ze snapten elkaar en als ze samen waren, was het goed.

Alleen zijn was een ander verhaal. Dan verdween de zon achter de wolken. "Samen was het bijna altijd leuk, maar ik wist ook hoeveel pijn hij had", vertelt Justin daarover. "En hoe bang hij was om eenzaam te zijn. Of om eenzaam dood te gaan, dat was zijn grootste angst." Daar vertelde Hajo wel veel over, zoals de twee zoveel bespraken. Ook als ze samen huilden.

Maar over zelfdoding hadden ze het dan weer niet zo vaak. "Hij heeft me wel verteld dat hij het eens had geprobeerd. En natuurlijk schrok ik daar toen van. Maar hij leek blij", blikt Justin terug. Tot hij wat beter naar de teksten van zijn muziek ging luisteren.

"Eigenlijk is het dan zo duidelijk. Dat hij daar nog steeds heel erg mee zat. Ik heb eigenlijk bijna nergens spijt van en ik voel me ook niet echt schuldig. Maar we hadden het er misschien wel iets vaker over kunnen hebben. Over hoe hij het leven nu zag. En wat hij van plan was."

In juni 2025 is de Tilburgse Hajo Krijger uit het leven gestapt. Hij werd 29 jaar. "Hij was niet gemaakt voor deze plek", omschrijft Justin het. Misschien was hij te slim, was zijn bagage te zwaar of was hij 'te gevoelig'. "Sommige mensen willen het liefst 120 jaar oud worden. Anderen vinden het bij 60 wel goed. En Hajo was gewoon nog iets unieker."

Uniek, zeg dat wel. Een frivole, charmante, kleurrijke muzikant, met grilligheden en grootse plannen. "Het was muziek of de dood", herhaalt Justin Hajo's woorden. De dood of de gladiolen. Tijdens het gesprek met Justin pendelt zijn gemoed nog tussen alle fasen van rouw en geluk. Pijn omdat het voorbij is. Omdat er nog vragen zijn, omdat het besef pas vers is ingedaald. Geluk omdat ze samen deze ijzersterke chemie mochten delen. En ergens een stukje rust, omdat hij het zelf zo heeft mogen kiezen.

"Hij heeft heel zijn leven zo moeten vechten, dat ik hem bijna snap. Ik kan het me niet voorstellen, maar ik kan me voorstellen dat hij er klaar mee was. Dat zijn vuur was uitgedoofd", vertelt Justin. En toch kwam het onverwachts. "Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik stond er niet van te kijken dat hij het ooit een keer zou doen. Alleen niet nu. Ik heb, denk ik, nog nooit zoveel gehuild. Maar ik heb van hem geleerd dat dat mag. Niet vluchten, niet verdoven, maar voelen."

Misschien klinkt het voorbarig om amper een maand na iemands overlijden te praten over wat er van hem te leren is. En is de grootste taak nog het besef krijgen dat iemand niet meer terugkomt. Maar toch is daar ook weer de echo van mannen met donkere plannen. De mannen die klem komen te zitten in een wereld waar ze zich geen raad mee weten. Met gevoelens, mensen en gedachten waar ze geen raad mee weten. Praat met ze. Huil met ze. “En geef je vrienden een knuffel. Nu kan het tenminste nog.”