Toen Lonneke oud genoeg werd om zelfstandig op vakantie te gaan, greep ze naar de fiets: "Ik vind het niet zo spannend om in een auto te stappen, dan krijg je niet zoveel mee van de omgeving", zegt ze. "Meestal ging ik een tot anderhalve maand op pad, en doorkruiste ik verschillende landsgrenzen. Slapen deden mijn toenmalige man en ik in een tentje onderweg, dus het was altijd een flinke uitdaging om alle spullen mee te krijgen. Gelukkig dragen de banden het meeste gewicht."

Zo fietst ze honderden kilometers per vakantie, door weer en wind, al zocht ze tijdens haar allereerste fietsreis wel eerst de zon op: "We vlogen naar Bordeaux, omdat het in Nederland regende", vertelt ze. Vanuit daar fietste ze in zes weken door naar Santiago de Compostella in Spanje. "Het was zo ontzettend heet, we dronken liters water per dag." En die Spaanse bergen zijn ook niet mals: "Recht omhoog en recht naar beneden. Dan kwamen er oerkreten uit mij, hoor,” lacht ze.

Sindsdien had ze de smaak te pakken. Vanaf haar voordeur in Olland bij Sint-Oedenrode fietste ze in vier weken naar Frankrijk, of door de heuvels van de Ardennen. De laatste reis die ze maakte was naar Duitstalig België. "Ik was toen tien weken zwanger", zegt ze. "Ik dacht, dat komt wel goed, want ik ben gewend te fietsen, maar man wat had ik dat onderschat", zucht ze. De eerste drie maanden van een zwangerschap zijn vaak het zwaarst. "Ik had echt geen kracht in mijn benen."

Een keer zat er geen camping in het gebied waar ze fietsten en moesten ze ruim honderd kilometer verder tot de volgende. Ze waren erg bang dat we er niet meer op zouden mogen tegen de tijd dat we aankwamen, maar werden uiteindelijk gelukkig vriendelijk ontvangen. "Op een paar lekke banden en een verloren fietsbel na, hebben we gelukkig nooit echte pech gehad", zegt Lonneke vrolijk.

Sinds ze zes jaar geleden moeder werd, zijn de lange fietsvakanties even gepauzeerd. En dus liet ze het fietsje uit het typische Nederlandse verkeersbord op haar pols zetten. "Het staat voor thuiskomen. Zodra je weer in Nederland fietst en je ziet dat bord, weet je: ik ben er. Je ziet hem nergens anders.” Het herinnert haar aan de reizen die ze heeft gemaakt. "Vooral aan dat ik dat gedurfd heb, dat buiten de gebaande paden gaan." Dat bedoelt ze letterlijk: "In Spanje fiets je gewoon naast de snelweg, dat is pas spannend.”

Haar dochter van zes heeft de smaak al te pakken. “Ze zegt: 'mama, we gaan met z’n drieën de wereld rondfietsen!' Nou, ik teken ervoor. Maar als het gewoon Nederland en België wordt, ben ik ook blij. Tentje mee, zij op haar eigen fiets. Dan fietsen we wat minder ver, maar het avontuur is er niet minder om."

En als dat even niet lukt, dan is daar altijd dat bordje op haar pols. "Het laat me ook zien dat fietsen een privilege is, dat ik gezond ben en weken van huis kan zijn om een tocht te maken. Bovendien is het een mooie metafoor voor het leven: om balans te houden, moet je in beweging blijven."