Ingrid had al een huwelijk achter de rug toen ze zich inschreef bij een online datingsite. “Een vriendin van mij had een account voor me aangemaakt, met een proefperiode van drie dagen”, vertelt Ingrid. “In die dagen kwam ik Johan’s profiel tegen. Geen foto erbij en horrorfilms als interesse. Ik dacht: zo vind je nooit een vriendin. Maar dat maakte me juist nieuwsgierig om hem een bericht te sturen.”

Op de website kun je niet zomaar je contactgegevens delen. “Dit maakte het lastig om contact te leggen buiten de datingsite om.” Johan laat een puzzel achter voor Ingrid, die ze weet te ontrafelen. “Zo konden we contact houden, ook nadat de proefperiode voorbij was.”

Op de eerste date, waarbij ze samen koffie gaan drinken, is het liefde op het eerste gezicht. “Buiten de kleding dan. Johan had een lelijke korte ribbroek aan en ik droeg een rok waar hij niet van hield. Maar gelukkig konden we daar doorheen kijken.”

Vanaf dat moment zijn ze onafscheidelijk. “Het voelde alsof het zo moest zijn. We ontdekten dat ik jarenlang twee keer per dag langs zijn huis fietste, op weg naar mijn werk. Ik had hem vast vaak gezien, zonder te weten dat hij de liefde van mijn leven zou worden. Dat vind ik ergens heel mooi.”

Na zeven maanden besluiten Ingrid en Johan samen te gaan wonen. “Dat was even wennen. We hadden allebei kinderen, dus het was soms best druk in huis.” Maar het nieuw samengestelde gezin vindt zijn draai. Johan omarmt de kinderen van Ingrid alsof het zijn eigen kinderen zijn. “Johan was een geweldige vader. Voor zijn eigen kinderen, maar ook voor die van mij. Op zijn uitvaart spraken ook mijn kinderen. De manier waarop ze over hem vertelden, liet zien hoe bijzonder hun band was.”

Als Ingrid gezondheidsproblemen krijgt, aarzelt Johan geen moment. Hij neemt het huishouden op zich en zoekt naar manieren om samen te blijven genieten. “Zo kocht hij een nieuwe BBQ en probeerde elke dag een nieuw recept uit, waar we dan samen van konden proeven.”

En ook wanneer Johan’s broer ernstig ziek wordt, laat hij alles vallen. “Hij had net zelf een hartaanval gehad en zat midden in zijn revalidatie. Maar die brak hij af. Hij wilde elke dag bij zijn broer zijn.”

Negen weken lang wijkt hij niet van zijn zijde. “Johan’s eigen herstel heeft daar flink onder geleden. Maar, zei hij: 'dat was het waard.’ Zo kon hij er die weken onvoorwaardelijk voor zijn broer zijn, tot hij overleed."

In augustus vorig jaar krijgt Johan slecht nieuws. Ook hij heeft kanker, net als zijn broer. De diagnose is genadeloos. “Bij elke scan zat het weer ergens anders. Vanaf het begin zei hij al: 'dit ga ik niet halen.'”

Na acht weken is zijn lichaam op. Johan krijgt een slaapmiddel. Die nacht slaapt het hele gezin samen op de grond, om zijn bed in de woonkamer heen. “We waren weer even compleet. Dat was onze laatste nacht samen.”

De dagen voor zijn overlijden, lukt praten en bewegen niet meer. Maar in de laatste momenten van Johan’s leven pakt hij de hand van Ingrid. “Hij keek me recht aan. Die blik… het was alsof hij zei: het is goed zo. Ik houd van je.”

Hierna blaast Johan zijn laatste adem uit. “Johan kende mij beter dan ik mezelf kende. Zelfs in zijn laatste seconden dacht hij aan mij. Dat hij me nog dat moment kon geven. Dát was Johan.”

“Er gaat geen dag voorbij dat ik Johan niet mis. Wat wij hadden, dat krijg je maar één keer in je leven. En ik ben dankbaar dat ik zo’n liefde heb mogen ervaren. Er zijn ook zoveel mensen die dat nooit meemaken.”

Het gemis blijft. Maar dat is ook goed, zegt Ingrid. “Ik weet dat ik hem altijd zal blijven missen. En dat wil ik ook. Want dat zegt alles over hoe veel ik van hem houd.” Heel soms voelt ze al iets van zachtheid in het verdriet. “Op een dag komt er weer een moment dat niet alleen mijn mond lacht, maar ook mijn ogen. Nu lukt dat nog niet. Maar het mag tijd kosten. We hadden iets moois, iets echts. En dat draag ik voor altijd mee.”