Doeveren is een piepklein dorpje met zo’n 75 inwoners, waar families vaak al generaties lang wonen. In de achttiende eeuw was het hier eerder uitzondering als je géén Boll heette. En ook nu nog wonen er nog een aantal 'Bollen' in het dorp. Een van hen is de 65-jarige Elly Boll, geboren en getogen in het dorpje.

Als ze het kleine kerkhofje naast de kerk in Doeveren oploopt, wijst ze op een paar graven waar de naam ‘Boll’ op staat. “Iedereen met die achternaam die hier ligt, is familie”, zegt ze. “Mijn grootouders en ouders liggen hier, maar ook ooms en tantes.”

Op het kerkhof liggen zo’n 45 mensen begraven, waarvan bijna de helft dezelfde achternaam draagt. “Omdat er in Doeveren veel Bollen hebben gewoond en dus ook begraven liggen, wordt het kerkhof nu het Bollenveld genoemd”, vertelt de Doeverse.

Een van de bekendste inwoners was Pieter Arie Boll, oftewel opa Boll zoals bijna iedereen in Doeveren hem noemde. Hij was de broer van Elly’s opa en dus haar oudoom. “Ik ken hem eigenlijk als ome Piet. Maar als je opa Boll zegt, weet iedereen in Doeveren wie het is”, vertelt ze.

Pieter Arie werd 105 jaar oud en was op dat moment een van de oudste mannen van Nederland. “Daarom werd hij de opa van Doeveren genoemd, vanwege zijn leeftijd. En dat terwijl hij altijd wel ergens last van had”, zegt Elly met een lach.

Ze herinnert hem als een man die ontzettend veel van verhalen vertellen hield. “Hij zat elke dag op dezelfde plek bij de sluis op de Doeverense Dijk. Hij maakte met iedereen die langsfietste of wandelde een praatje”, zegt Elly terwijl ze een bloemetje op het graf van opa Boll zet.

Maar het kerkhof is niet alleen een plek van herinneringen aan lang vervlogen tijden. Sinds eind vorig jaar ligt ook Elly’s schoondochter Joletta (47) op het Bollenveld begraven. Zij leed aan de ziekte van Huntington, een erfelijke aandoening die zowel het lichaam als de hersenen aantast.

“Het is een combinatie van ALS, Alzheimer en Parkinson. Omdat het zo’n verschrikkelijke ziekte is, heeft ze gekozen voor euthanasie,” legt Elly uit. “Toen de dokter zei dat het euthanasietraject kon beginnen, was ze zo blij. Ze heeft afscheid genomen van iedereen, bijna als een bruiloft, maar dan met een minder leuk eind.”

Haar schoondochter kwam niet uit Doeveren, maar wilde er wel graag begraven worden. “Hier voelde ze zich thuis”, zegt Elly. Dit zorgde ervoor dat Elly’s vader, die eerst apart lag, werd verplaatst en bij haar moeder werd begraven. Haar schoondochter ligt nu in het graf van Elly’s vader.

Ze steekt een kaarsje aan en zet het op de plek waar nog een grafsteen moet worden geplaatst. “Het was een moeilijke tijd. Maar omdat zij zo sterk in haar besluit stond en er vrede mee had, kunnen wij er ook beter mee omgaan.”

Ook Elly en haar man hebben hun plekje op het kerkhof sinds kort gereserveerd. Sinds dit jaar is het kerkhof gescheiden van de kerk en krijgen families grafrechten als ze al een familielid daar hebben liggen. Elly heeft er al lang over nagedacht of ze begraven wil worden op het Bollenveld.

“Eerst wilde ik gecremeerd worden. Maar toen dacht ik, dat moet ik niet doen. Ik ben hier gemaakt, geboren en heb er mijn hele leven gewoond. Dan wil ik ook hier sterven en begraven worden.”