Rond een uur of twee komt ze vrijdag over de finish, tussen duizenden andere wandelaars, maar met een heel eigen verhaal. Voor Diana kan op dat moment het hoogtepunt van de Vierdaagse beginnen. “Het feest”, zegt ze lachend. De vermoeidheid zit in haar benen, maar de vreugde duidelijk hoorbaar. “Het samenhorigheidsgevoel bij dit evenement is onbeschrijfelijk. We maken er met z’n allen een groot feest van.”

Op de Via Gladiola wordt ze vaak herkend. Langs de kant klinkt haar naam meermaals. Mensen willen een foto, soms zelfs een handtekening. Diana is geen onbekende meer voor de doorgewinterde Vierdaagse-volger, dankzij haar tocht van vorig jaar. Toen was ze één minuut te laat om haar startbewijs op te halen, waardoor ze officieel niet mee mocht doen aan de wandeltocht. Toch liep ze de volledige 160 kilometer. Ze kreeg aan het einde alleen geen Vierdaagsekruisje.

Dit jaar is het anders. Dit jaar klopt alles. “Mooi om nu iets tastbaars te hebben”, zegt ze trots, met het officiële Vierdaagsekruisje in haar hand. Toch was het geen makkelijke tocht. De benen hebben afgezien, het hoofd moest soms meewerken. “Dag één, drie en vier verliepen goed. Op dag twee had ik meer moeite. Vorig jaar had ik het op die dag ook erg zwaar. Ik denk dat het komt door een enorme lus die je maakt over een lange dijk. Dat stuk was erg taai, zeker omdat het veel geregend had.”

Ze liep alleen, zonder vrienden of familie. Ook op de camping stond ze in haar eentje. Maar dat voelde voor Diana niet als een gemis. “Ik heb mezelf prima vermaakt met de medelopers. Je moet zelf de slingers ophangen.” De slingers zijn er dan ook volop: aan de stokken, in de straten, in haar stem.

Voorlopig blijft ze nog even in Nijmegen. “Het feest hier bij de finish duurt nog wel even, denk ik. Straks gaan we nog de stad in. Rond acht uur vanavond vertrek ik rustig richting de camping.”

Hoewel het kruisje binnen is, blijft dat voor haar niet het belangrijkste. “Natuurlijk is het mooi om iets tastbaars te hebben, maar dat is niet waar ik het om doe. Het sfeertje en de herinneringen doen mij veel meer. Het is daarom ook niet veel anders dan afgelopen jaar, toen ik de Vierdaagse symbolisch meeliep.”

Wrok richting de organisatie heeft ze niet, ondanks het debacle van vorig jaar. “Ik heb een klacht ingediend en daarna is het voor mij ook afgesloten. Geen irritatie of haat richting de organisatie.” Wat blijft, is de liefde voor het wandelen, de sfeer en het gezamenlijke doel. Diana is dan ook niet van plan om het hierbij te laten. “Het blijft genieten. Zolang ik dat gevoel heb, blijf ik m

ijzelf inschrijven.”