Die herinneringen zijn er in overvloed. Vader Harrie was er letterlijk en figuurlijk voor zijn vijf meiden: moeder Tiny en dochters Natasja, Anoeska, Ilse en Anke. "Toen ik nog klein was heeft hij een heel zwaar vrachtwagenongeluk gehad. Daardoor kwam hij thuis te zitten. Mijn drie zussen en ik weten niet beter dan dat hij in en rondom het huis bezig was. We waren een fijn en hecht gezin, hoewel het met vier puberende meiden ook echt wel eens kon knallen", vertelt Anke.

Ze had zich geen lievere vader kunnen wensen, verzekert ze. "Lief inderdaad, en behulpzaam. Hij stond altijd voor ons en voor anderen klaar. Maar hij kon ook heel duidelijk zijn hoor. Er kon en mocht veel bij ons thuis. Ze gaven ons alle vrijheid om dingen zelf te ontdekken, op stap te gaan en van het leven te genieten."

Anke praat met trots en bewondering over hoe vader Harrie zich na het ongeluk herpakte en nieuwe manieren vond voor een zinvolle invulling van zijn tijd. En hoe hij samen met zijn vrouw Tiny zorgde dat het de meiden aan niets ontbrak. "Ik vind het gewoon zo knap hoe ze dat samen hebben gedaan. Want we hadden het goed en gingen net zoals iedereen op vakantie. Met de camper vier weken naar Scandinavië, de Noorse en Zweedse natuur in."

"Die camper had hij voor een zacht prijsje gekocht van een mevrouw die hij met haar auto had geholpen. Ik weet dat sommige mensen zich afvroegen hoe dat financieel allemaal kon, met een gezin van zes", zegt Anke.

"Maar door alle boodschappen voor de vakantie vanuit Nederland mee te nemen, hielden ze het betaalbaar. Mijn vader en moeder zijn met z’n tweetjes nog vaak voor langere periodes naar Noorwegen geweest, ze waren daar zó gelukkig. We hebben er zelfs de as van mijn vader uitgestrooid."

Harrie was een doener en een enorme dieren- en natuurliefhebber. "Hij was dol op onze bouvier waar hij zo’n twee tot drie keer per week mee trainde voor de keuring. Dan was hij helemaal in zijn element. Eigenlijk had hij oog voor alles in de natuur, van een roofvogel in de lucht tot het kleinste bloemetje. Ik ben blij dat hij die liefde voor de natuur aan mij heeft doorgegeven."

"En zijn 'autogarage' natuurlijk, een andere grote passie van hem, 'zijn put' noemde hij het. Die kelder heeft hij zelf schep voor schep uitgegraven. Daar repareerde hij auto’s. Niet alleen omdat hij het leuk vond, maar ook om wat extra’s te verdienen voor zijn gezin. Ik weet nog dat zijn handen altijd vies waren. Behalve in de vier weken dat we op vakantie waren."

In alles klinkt door hoe haar vader en moeder een voorbeeld waren en nog steeds zijn voor Anke. "Naarmate je ouder wordt, realiseer je je dat steeds beter. Mijn ouders hadden een heel liefdevolle relatie, knuffelden elkaar iedere dag, maar hadden ook zo hun eigen dingen, gaven elkaar de ruimte en vrijheid. Dat heb ik echt van ze geleerd: dat je, op de goede manier, voor jezelf mag kiezen."

Totdat er, toen de coronacrisis aanbrak, niets meer te kiezen viel. Het valt Anke zwaar om het erover te hebben. Ook omdat ze denkt dat ze mogelijk haar vader heeft besmet. "We hebben bij mij thuis, in ons nieuwe huis, samen de kamer van mijn dochter behangen. Ik was negatief getest. Maar ’s avonds kreeg ik verhoging en testte ik positief."

Niet alleen Anke, ook haar vader werd ziek. "Zo ziek dat hij naar het ziekenhuis moest, de intensive care. Hij wilde niet, maar het kon niet anders. We wisten dat hij misschien niet meer naar huis zou komen. Hij heeft daar zes weken alleen gelegen", vertelt ze huilend.

"Dat was verschrikkelijk. Maar het allerergste, en wat nog steeds pijn doet, is dat we die zes weken, terwijl hij aan de beademing lag en vocht voor zijn leven, niet bij hem mochten. Onmenselijk gewoon. Traumatisch. Voor mijn vader en moeder, die vijftig jaar met elkaar getrouwd waren, maar voor ons net zo goed."

"Dat ik niet meer met mijn vader heb kunnen praten, blijft een groot verdriet. Daarom wil ik hem hier, op deze plek, laten weten hoe bijzonder hij voor mij was. En hoe trots ik ben op mijn lieve, sterke papa."