Ze was altijd de vrolijkheid zelve, maar achter de lach van Linda Hoijtink bleek diep verdriet te schuilen. Ze raakte na de geboorte van haar tweede kind langzaam de grip op haar leven kwijt. Moeder Petra vermoedt daarom dat het begon met een postnatale depressie. “Het was alsof het licht een beetje doofde.”

De diagnose kwam pas na haar dood: een zware vorm van borderline. “Achteraf vertelde haar huisarts me: ‘Ik heb nog nooit iemand gezien met zo'n heftig ziektebeeld'", vertelt Petra over haar dochter Linda. "Het ene moment was alles fantastisch. En tien minuten later was alles kut, om het zo maar te zeggen.”

Linda werd meerdere keren opgenomen door de GGZ, maar ze hield het daar nooit vol. “Dan zei ze: ‘Het gaat wel weer, ik ga naar huis.’ En dan begon het riedeltje weer opnieuw. Als moeder leefde ik 24 uur per dag in haar schaduw. Als ze binnenkwam, keek ik eerst naar haar gezicht: wat voor dag is het vandaag? Alles draaide om haar stemming.”

Op 19 februari 2011 ging het definitief mis. Er stond een rechtszaak gepland over de voogdij van haar kinderen. Linda zou daar samen met haar moeder heen gaan. “Ik kwam uit de nachtdienst, zat klaar. Maar ze kwam niet", aldus Petra.

Linda werd die avond opgenomen bij de GGZ. Voor het laatst sprak Petra haar kort. “Ze zei nog: ‘Nee mam, je hoeft je telefoonnummer niet te geven. Ik geef het straks wel door.’ Het klonk afstandelijk. Killig. In de auto zei ik tegen mijn vriend: ‘Dit voelt niet goed.’”

Diezelfde avond kwam er dan ook een sms'je: 'Mam, haal me hier weg. Hier zitten allemaal gekken'. Petra reageerde er niet op. "Ik zei tegen mijn andere dochter: als ik nu reageer, dan haal ik haar daar weg en het is beter dat ze daar blijft. Dat is nu een schuldgevoel dat ik al veertien jaar met me meedraag.”

Later bleek dat Linda te horen had gekregen dat ze mogelijk gedwongen opgenomen zou worden. En daar is het volgens moeder Petra misgegaan. “En wat doen ze dan? Dan laten ze haar alleen naar haar kamer gaan. Ze heeft zichzelf daar opgehangen met de schouderband van haar laptoptas en een sjaal. Ze hebben toegegeven dat er fouten zijn gemaakt, maar met excuses krijg ik Linda niet terug."

Na veertien jaar is er nog altijd de boosheid, maar het verdriet overheerst. Petra Lonis is ervoor in therapie. "Want ik kan het niet loslaten", zegt ze. "Ik blijf maar denken: wat als ik wél had gereageerd op dat sms’je? De instanties zeggen dat ze geleerd hebben van hun fouten, maar ik heb wel een dochter minder. Er is alleen nog leegte en een herinnering aan een meisje met kuiltjes in haar wangen als ze lachte.”

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt. Je kunt 24 uur per dag bellen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0800 0113 of chatten via en 113.nl.