Zo'n vier jaar geleden fietste Hein zomaar door de bossen vlakbij zijn huis. Aan de kant van de weg zag hij opeens een omgevallen eik liggen, waar ze alleen de stronk van hadden laten liggen. "Ik zag het, maar er kwam nog niets boven. Maar begin dit jaar kreeg ik opeens inspiratie."

Na toestemming van de grondeigenaar ging de kunstenaar aan de slag. "Er is nooit een plan, ik ben gewoon begonnen. Ik ben een van de weinigen hier op de aarde die met zwarte grond werkt. En dat is bijzonder, dat ik niet werk met speciaal zand voor sculpturen."

Al ruim vijftien jaar maakt hij op verschillende plekken kunstwerken. "Mijn fantasie is mijn grootste vriend. Toen ik jong was, had ik al het gevoel dat ik daar iets mee moest doen. Sindsdien heeft dat gevoel me nooit in de steek gelaten. Het is altijd een eigenschap van me gebleven, ondanks de dingen die gebeurden in mijn leven."

Eén ding hebben de natuurlijke parels gemeen, het is altijd midden in de natuur. "Ik heb weleens iets gemaakt dat niemand heeft gezien, alleen die dieren die er wonen. Deze is wel te zien voor mensen. Ik ben er nu zo'n acht weken mee bezig en het is bijna af."

Op de stronk van de omgevallen boom zijn meerdere gezichten te zien. "Ik ben begonnen met twee grote gezichten die tegen elkaar komen. Het heeft eigenlijk te maken met liefde, zoals al mijn werken liefde willen uitstralen. Vanuit die liefde ontstaat het kind in het midden en bovenop is er een engel die voor vrede zorgt."

"En als je nu goed rondkijkt, dan zie je nog veel meer in het werk", vult hij aan. Aan de andere kant van de stronk is de afgezaagde boom te zien. "Daar zie je een verborgen parel. Het is een gezicht van een oud mens in een hele oude boom. Die heeft er al die jaren in geleefd en ik heb hem weer uitgehakt zodat hij weer een beetje tot leven komt."

Met regelmaat stoppen voorbijgangers om zijn werk te bewonderen. "Het is bijzonder, dat merk ik ook aan mensen die langskomen als ik bezig ben. Die stoppen dan en die zijn helemaal verrast. Ik vind het prachtig als werk blijft hangen bij mensen."

"Al verdwijnt het werk natuurlijk wel door de jaren heen", vertelt hij. "Ik ben een kunstenaar die de vergankelijkheid van het leven wil laten zien. Wij als mensen komen en gaan ook. En zo beeld ik dat ook uit met mijn zandsculpturen."

Treuren om verloren werk doet hij dan ook niet. Een volgend project staat alweer voor de deur. "Ik heb een eindje verderop weer een hoop zand zien liggen. Ik denk dat ik daar weer iets ga maken, maar ik weet nog niet wat. Dat komt vanzelf. Zo gaat het met het leven ook, laat het maar gebeuren."

Op de foto's hieronder is eerder werk van Hein te zien: