Ezeltjes Lizzy en Fayke vrolijken ouderen in verzorgingshuizen op
Al 25 jaar werkt Ilona Schalk (47) uit Prinsenbeek in de zorg. Tien jaar geleden besloot ze met kerst om een ezel mee te nemen naar haar werk. “Dat werd toen zo leuk ontvangen”, vertelt ze aan ZuidWest TV. Ilona besluit om dat vaker te gaan doen en zich te verdiepen in de dieren. Tien jaar later gaat ze regelmatig met haar ezeltjes Lizzy en Fayke heel West-Brabant door. Het doel? Mensen blij maken en een mooie dag bezorgen.
“Vaak bezoeken we mensen die eenzaam zijn."
“Vaak bezoeken we mensen die eenzaam zijn of leven met een aandoening of ziekte, maar we gaan ook langs scholen of andere instellingen”, legt Ilona uit. Het bezoek van de ezels doet de mensen zichtbaar goed. “De reacties van de ouderen zijn echt hartverwarmend. En een ezel oordeelt niet", weet Ilona uit ervaring.
Ze merkt dat de dieren vaak herinneringen oproepen. Zo ook bij een bewoonster uit de Anbarg. "Ik ben een echt dierenmens. Meer dan een mensenmens", vertelt een van de bewoonsters op leeftijd. "Die vragen nergens om, die nemen je zoals je bent. Ook heb ik vroeger altijd paardgereden. Helaas kan dat nu niet meer, maar daarom vind ik het zo fijn om met de ezels te knuffelen. Dit vergeet ik niet meer.” Een andere bewoonster noemt de dieren schatjes. “Ik hou ervan!”, zegt ze blij.
Het is voor Ilona bijzonder dat haar ezels altijd zo goed ontvangen worden. “Er komt best wel een groot dier op je af, maar toch is bijna niemand bang voor ze. Fayke legt zelfs haar hoofd op de schoot van een bewoner of ze geeft een kusje. Dat is mooi om te zien.” Een bewoonster heeft daar ook helemaal geen moeite mee. "Je ziet niet iedere dag een beest van zo dichtbij", zegt ze.
"Als een ezel iets niet wil, doet hij het ook niet."
“We krijgen vaak de vraag of de ezels dit wel willen”, vertelt Ilona. “Maar als een ezel iets niet wil, dat doet hij dat ook echt niet hoor”, lacht ze.
De bewoners van het Anbarg zijn zichtbaar blij. Er wordt stevig geknuffeld en gepraat tegen de dieren. Veel van de bewoners hadden vroeger huisdieren. Dat ze nu weer even met een dier kunnen knuffelen, doet ze goed. “Ik ben echt een dierenmens”, zegt een vrouw. Tevreden legt Fayke haar hoofd op haar schoot.
