Trudie vertelt voor het eerst over deze tattoo met bijzondere betekenis. Spannend vindt ze dat niet. “Ik ben altijd open geweest over wat mij is overkomen", zegt ze rustig. En dus valt ze met de deur in huis: “Ik ben thuis een tijd lang mishandeld door mijn vader, zowel psychisch als seksueel.”

Al voor ze geboren was, maakte haar vader haar moeder duidelijk dat ze niet welkom was. "Hij wilde per se een zoon. Hij had al drie dochters en één zoon en daar kon geen meisje meer bij. Mijn moeder was wél blij met mij, maar ze was tijdens de zwangerschap doodsbang voor de reactie van mijn vader als ik inderdaad een meisje zou zijn."

Als kind probeerde Trudie zichzelf te beschermen, op haar manier: "Ik at veel, want ik dacht dat ik dan onaantrekkelijk zou zijn voor mijn vader." Dat hielp niet, en dus zocht ze veiligheid bij haar moeder, maar die kon haar niet beschermen. "Zij kon mij die veiligheid toen gewoon niet bieden en wist niet hoe ze dat moest zeggen, en dus zei ze maar dat ik me aanstelde."

Toen ze haar zussen na jaren mishandeling vertelde wat er aan de hand was, grepen die meteen in. "Zij zijn met mijn vader gaan praten", vertelt Trudie. Het lichamelijke misbruik stopte, maar haar vader liet haar psychisch altijd merkten dat ze niet gewenst was.

Toen hij in 2000 overleed, zochten ze opnieuw contact met haar moeder. “We beseften dat zij slachtoffer was", blikt Trudie terug. "Ze deed haar best, maar had zelf ook een spierziekte en werkte keihard. Mijn vader zat thuis en deed niks.” In 2008 overleed haar moeder in het bijzijn van Trudie en haar broer en zussen: "We hebben nog acht fijne jaren gehad."

In therapie leerde Trudie om met haar verleden om te gaan. “Ik leerde dat als ik mijn ouders niet kan vergeven, ik mezelf ook niet volledig kan accepteren. Want zij hebben me op de wereld gezet.”

Trudie bouwde haar leven opnieuw op. Ze trouwde en kreeg twee kinderen. Maar opnieuw sloeg het leven Trudie hard in het gezicht. Haar man raakte verslaafd aan alcohol en werd agressief. "Het werd me te veel", zegt Trudie rustig. “Achteraf denk ik dat ik destijds depressief was, maar op dat moment zag ik geen uitweg meer.” Ze deed een zelfmoordpoging, maar zette niet door. "Ik stond al met een hand vol pillen in mijn hand, maar ik nam ze niet. Ergens hoorde ik een stem die zei: ‘Doe het niet.’ Die stem gaf me kracht.”

Die gebeurtenis was voor haar een keerpunt: “Ik zei tegen mijn man: afkicken of wegwezen. Hij koos voor hulp, en dat veranderde ons leven." Ook op andere vlakken koos Trudie voor zichzelf: “Ik werkte en zorgde voor het huishouden en de kinderen, maar ik vergat mezelf." Ze ging meer tijd maken voor zichzelf en haar kinderen merkten meteen verschil: "Ze zeiden: ‘Je bent niet meer zo chagrijnig, mam.’ Dat raakte me enorm. Ik dacht: door mezelf weg te cijferen, heb ik ook mijn kinderen tekortgedaan."

De ommezwaai was ook de reden voor haar bijzondere tattoo: "Het werd een veer, met een klein pennetje dat resilience, ofwel veerkracht, schrijft. Een veer beschermt, geen water of wind komt er doorheen. Dat is wat ik zelf ook geworden ben door de keuzes die ik heb gemaakt: ik doe mijn eigen ding."

Tegenwoordig helpen zij en haar man allebei mensen hun zelfvertrouwen en hun doel in het leven terug te vinden. "We zijn nu een sterk team met allebei onze eigen kwaliteiten." Ook helpt ze mensen bij zichzelf te laten komen met geluidtherapie en creativiteit. "Ik wil mensen graag meegeven trouw te blijven aan jezelf", zegt ze. “Mensen hebben toch wel een mening. Dus doe wat jou gelukkig maakt. En geloof dat het beter wordt. Als ik dat kan, kun jij dat ook.”

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt en is bijvoorbeeld mogelijk via de landelijke hulplijn 113: of 0900-0113.