Op een ochtend kreeg Diana geen reactie op een appje aan haar zoon. Hij had al lang wakker moeten zijn en dat baarde Diana zorgen. “Op werk zei ik tegen mijn collega: ‘ik vertrouw dit niet.’ Bezorgd belde ze haar man: “Ik vroeg hem of hij bij Brooklyn wilde gaan kijken. Binnen vijf minuten belde hij terug. Hij schreeuwde en krijste: ‘Hij is dood Diana, hij is dood.” Brooklyn kreeg een epileptische aanval in zijn slaap. Hij stierf op 8 januari 2025 met zijn hoofd in zijn kussen.

Meteen na het telefoontje van haar man reed Diana zelf naar huis. Daar gaf ze haar levenloze zoon een kus en een knuffel. Diana vertelt hoe ze vervolgens overging in een ‘overlevingsmodus’. “In die eerste periode heb ik bijna niet gehuild. De vrouw van de DELA complimenteerde mij nog voor hoe sterk ik was. Maar ik kon alleen maar denken: Ik voel mij helemaal niet sterk. Maar mijn man en dochters waren zo verdrietig, ik moest wel.”

Samen met Brooklyns beste maatje Qusey regelde ze de uitvaart van haar zoon: “We hebben samen de muziek uitgekozen. Dit was het allerlaatste wat ik voor hem kon doen. Voor mijn kindje, mijn manneke.”

Op Brooklyns uitvaart waren ruim vijf honderd mensen: “Ik heb zoveel jongens zien huilen voor zijn kist. Hij was zo geliefd. Dat werd die dag zo zichtbaar”, vertelt Diana met een brok in haar keel. Op zijn uitvaart werd bewust gevraagd om geen bloemen mee te nemen. In plaats daarvan vroeg de familie om een bijdrage aan het epilepsiefonds. “Brooklyn had dat ook gewild, hij dacht altijd aan een ander.”

Na de crematie organiseerden Brooklyns vrienden een herdenking bij het voetbalveld in Eindhoven waar hij iedere dag te vinden was. “Dat was heel mooi. We liepen door een erehaag, Qusey sprak over zijn beste kameraad. Er werd vuurwerk afgestoken en er werden ballonnen opgelaten.”

Op het voetbalveld hangt een foto van Brooklyn: “Daar mag niemand aankomen. Zijn vrienden zeiden dat hij de drijfveer op het voetbalveld was.” Dat blijkt nog beter als Diana verder vertelt over haar zoon: “Hij was heel sociaal en lief. Als iemand gepest werd, pakte hij de bal af en zei hij: ‘dit gaan we niet doen.’”

Diana en haar zoon waren twee handen op een buik. Ze vertelt verder over zijn lieve karakter: “Op WhatsApp hebben wij wel duizenden keren ‘ik hou van jou’ tegen elkaar gezegd. Elk telefoontje, ieder afscheid eindigde met ‘ik hou van jou’. En was mijn koffiezetapparaat kapot? Dan haalde hij een nieuwe. Zo was hij, liefdevol en zorgzaam.”

Iemand anders met wie Brooklyn twee handen op één buik was, is Qusey, met wie Diana inmiddels een sterke band heeft opgebouwd. “Qusey verhuisde als 10-jarige jongen van Somalië naar Nederland. Bij zijn komst naar Nederland had hij gebeden om een goede vriend. En precies op dat moment kwam Brooklyn in zijn leven.”

Diana vertelt dat de jongens vanaf de brugklas onafscheidelijk waren. Ze werkten samen en bijna iedere dag trapten ze een balletje. Qusey is bijna dagelijks betrokken bij Diana’s gezin: “Hij eet met ons mee en spreekt elke dag uit dat hij van ons houdt. Daarmee vult hij een stukje van de leegte op die Brooklyn heeft achtergelaten. Dat is heel bijzonder.”

Een half jaar na de dood van Brooklyn probeert Diana langzaam weer het gewone leven op te pakken met haar man en twee dochters, maar het verdriet blijft: “Het is niet makkelijk, maar we geven elkaar de ruimte om ons verdriet te verwerken. We huilen nog elke dag en ik denk dat ik dat heel mijn leven blijf doen. Dat mag ook.”

Diana voelt dat Brooklyn nog altijd dichtbij haar is. “Ik draag hem letterlijk bij me in mijn as-sieraden, maar vooral in mijn hoofd en hart. En door veel over hem te praten, blijft hij een beetje leven.” Als het gemis haar te veel wordt, zoekt ze troost in zijn slaapkamer. “Daar is niets veranderd. Zelfs het afval in zijn prullenbak niet. Soms kruip ik in zijn bed en fluister ik: ‘Manneke, jij had hier nog zoveel jaar moeten slapen.’”