In haar jeugd hockeyde Marleen jarenlang bij Push in Breda. Dat ze talent had was duidelijk, maar er was nooit een bondscoach van een nationaal jeugdelftal die haar een uitnodiging stuurde. Pas bij Jong Oranje kwam ze in beeld en in 2022 pakte ze direct de wereldtitel. Een jaar later maakte ze haar debuut bij het grote Oranje.

“Ik heb niet het gewoonlijke traject gevolgd met allerlei jeugdinterlands. In de jeugd viel ik nooit zo op met technische hoogstandjes, daar wordt toch vaak naar gekeken. Mijn kracht is dat ik een echte teamspeler ben. Het WK met Jong Oranje werd destijds mijn eerste echte doel."

Marleen had wel altijd al de droom om ooit mee te doen aan de Olympische Spelen. In Parijs kwam vorig jaar die droom uit. “Mijn vader heeft niets met tatoeages, maar zei jaren geleden dat ik later wel één tattoo mocht: van de olympische ringen. Die is inmiddels gezet en hij was erbij als verrassing, supermooi.”

De Brabantse, die tegenwoordig in Amsterdam woont, denkt nog regelmatig terug aan de Spelen. “Ik besefte pas echt goed na het toernooi hoe bijzonder het was om mee te maken. Mijn eerste grote toernooi met Oranje en dan direct goud op de Spelen, dat is niet voor veel velen weggelegd. Het is de bekroning op keihard werken.”

Nog steeds is Marleen niet de speelster die opvalt met het maken van doelpunten en flitsende acties. Ze beschrijft zichzelf als een stofzuiger die het vuile werk op het middenveld opknapt. “Ik coach veel en sta graag in verbinding met mijn teamgenoten. Ik wil anderen beter laten spelen, ik denk dat dat mijn kracht is. Het tactische spel vind ik het allerleukste. Buiten het veld hou ik van gezelligheid, een beetje dollen en klieren.”

Ze wil deze week ook haar tweede grote toernooi afsluiten met een gouden plak. Nederland won de laatste vier EK’s en is favoriet. Vrijdag 15 augustus staat de halve finale op het programma, met zondag de mogelijke finale. “Ik heb niet zo’n moeite met die favorietenrol. Het is een voorrecht, al kan ik me voorstellen dat je dat gevoel soms niet wil hebben.”

Na het EK gaat de studente Psychologie starten met een master Leadership& Change Management. Haar sportieve doel is om met haar club SCHC uit Bilthoven eindelijk de begeerde landstitel pakken na vier verloren finales op rij. Ze wil vooral blessurevrij blijven.

“Bij de Olympische Spelen had ik al wat last van mijn voet, maar het kon fysiek wel. Er zat een risico aan en dat heb ik gemerkt in de competitie. Bij mijn nieuwe club wilde ik alleen zo graag een belangrijke bijdrage leveren, dat het mentaal moeilijk was om dat geruime tijd niet te kunnen. Het heeft me nog bewuster gemaakt dat het heel kostbaar is als je lichaam het gewoon doet.”