"Ik heb er nachten niet van geslapen", vertelt de 77-jarige Nico met een ernstige blik. Hij woont al veertig jaar in de Dwarsstraat en zit, eigenlijk zoals altijd, bij zijn buren Ladi en Ella onder de overkapping. Het is bloédheet. En daardoor kun je eigenlijk net niet goed zien of hij nou vochtige ogen krijgt, of gewoon zweet. "Hartkloppingen, niet kunnen slapen en ik had nergens meer zin in. Ik wil hier gewoon niet weg."

Nico heeft het over de plannen om zijn huisje in Ossendrecht af te breken. In november 2024 kregen de bewoners een brief op de mat. Dat ze 15 maanden hadden om uit hun woning te gaan, omdat deze verouderd was. "Iets met een laag energielabel, of iets", probeert hij de boodschap te herhalen. "En dat ze hier veertien nieuwe huizen willen gaan bouwen. Maar ik wíl helemaal geen nieuw huis."

Nog niemand van de bewoners is verhuisd. Ze zitten, tien maanden later, nog steeds bij elkaar in de tuin shag te roken en radlertjes te drinken. Het nieuwbouwproject komt namelijk in de knel met de stikstofregels, waardoor de sloop en de bouw stil liggen. Tot die tijd mag iedereen blijven zitten. 'Voorlopig', staat in de brief van de woningcorporatie.

"Maar ja, wat is voorlopig? Is dat vijf, is dat tien jaar?", vraagt hij zich af. "Ik kan het nog niet helemaal geloven." Ergens is hij opgelucht. Maar is er nog steeds geen zekerheid van de bewoners. En dat trekt een zware wissel.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: de bewoners zelf voelen namelijk núl behoefte om uit hun huis te trekken. Van het verval van de huizen hebben ze bijvoorbeeld ook maar weinig gemerkt. "Ja, het is wel warm binnen", zegt Ella. Respectievelijk is het die dag 32 graden. "Maar verder niks. We hebben nieuwe vloeren gelegd, rolluiken laten plaatsen en onderhouden het goed. Het is gewoon ons thuis."

Ons, zeggen ze, omdat de buren inmiddels ook flink aan elkaar gehecht zijn. "Als ik een dag niet kom, belt de buurman om te vragen of ik ziek ben." En ook dat willen ze niet kwijt.