“Ik vind het heel moeilijk dat mijn zoon aan het front staat", vertelt Alla met tranen in haar ogen. "Hij heeft bij Koersk gevochten. Nu is hij dus gewond en ligt hij in het ziekenhuis. Het is een hele heftige situatie. Ik denk iedere dag aan hem. Gelukkig kan ik hem bellen, maar het is heel emotioneel voor mij."

Alla komt iedere week samen met een groep vrouwen in een ruimte van het Leger des Heils in Eindhoven. Daar maken ze ondergoed voor de soldaten. De stoffen zijn gedoneerd, de naaimachines hebben ze gekregen en iedereen heeft een eigen taak. De één knipt het patroon, de ander naait het ondergoed, iemand doet het elastiek erin en weer een ander zorgt voor het inpakken en de verzending.

Het ondergoed wordt in zes verschillende maten gemaakt met extra brede pijpen, zodat het ook nog past als iemand bijvoorbeeld een been in het gips heeft. Inmiddels hebben ze al vijfhonderd onderbroeken afgeleverd en de volgende doos staat al klaar.

De vrouwen van rond de vijftig jaar en ouder begonnen eerst met het breien van sokken. Maar na de eerste levering hoorden ze dat er een grote behoefte was aan ondergoed. “De kleding van de gewonde soldaten moet vaak opengeknipt worden of is beschadigd. Toen we hoorden dat ze vaak niet eens een onderbroek hadden, zijn we aan de slag gegaan”, zegt een van de initiatiefneemsters Zinaida Bardakova.

Een stukje hoop
“Het is niet zomaar een onderbroek die we opsturen. Eigenlijk is het hoop dat we verzenden, een morele ondersteuning. Hopelijk voelen de soldaten zich zo minder alleen en weten ze dat we aan hen denken”, zegt Zinaida.

Ze komt uit de buurt van Charkov en zorgt voor de verzending van het textiel. “In het ondergoed stoppen we ook een briefje met daarop een zelfbedacht gedicht en een psalm. Zo hopen we hen wat kracht en steun te geven”, legt ze uit.

“We houden allemaal heel erg van Oekraïne, veel van ons hebben familieleden of vrienden aan het front en er zijn ook al veel vrienden en familieleden gestorven. Vanuit hier proberen we alles aan te grijpen om te helpen.”

Eigen pijn en verdriet delen
“We doen ons best om niet te huilen. Daarom zingen we vaak ook tijdens het maken”, vertelt Alla met een glimlach. “Dit project brengt ons ook samen en we kunnen ons verdriet en onze pijn delen. Gek genoeg vergeten we de oorlog dan even. We zijn allemaal heel erg gemotiveerd om ons land weer op te bouwen."

De vrouwen hopen ooit weer terug naar Oekraïne te keren. “We zijn ontzettend dankbaar dat Nederland ons heeft opgevangen en we hier een veilige plek hebben gekregen. Maar we hopen ooit weer terug te kunnen. Ik heb mijn zoon voor het laatst gezien voor de oorlog. Ik hoop op vrede en dat ik hem dan weer veilig in mijn armen kan sluiten”, zegt Alla.

Naast de Oekraïense vrouwen zijn er ook Nederlandse vrijwilligers bij het project betrokken. Die werken voornamelijk vanuit huis. Ze zoeken nog meer mensen die willen helpen bij het naaien van ondergoed.