Als kinderen konden Carola en Hennie, net zoals veel broers en zussen, soms botsen. “Het ene moment ging het heel goed, het andere moment konden we niet door één deur”, vertelt Carola. Maar dat veranderde toen zij op haar negentiende uit huis ging. “Vanaf dat moment waren we twee handen op één buik. We gingen samen shoppen, naar de manege of zomaar rondrijden in de auto. We waren echt altijd samen.”

Hennie had een hart van goud en stond altijd voor anderen klaar. “Hij was ook helemaal gek op mijn kinderen, dat waren zijn oogappeltjes. Hij deed alles voor ze. De enige aan wie hij wat vaker had mogen denken? Dat was zichzelf.”

Hennie werkte op dat moment in een betonfabriek. Van zijn werkgever kreeg hij nieuwe werkschoenen, maar die zorgden voor een grote blaar onder zijn voet. Naar de dokter gaan, deed hij alleen niet. “Hij had het witte schorten-syndroom, een extreme angst voor alles wat met dokters en ziekenhuizen te maken had.”

Tijdens een familiedag werd Hennie opeens heel ziek. “Hij was aan het zweten en had hele hoge koorts.” Hun moeder ging samen met hem naar de huisarts. “Hij was 42 jaar, maar durfde echt niet alleen. Dat laat wel zien hoe bang hij was.”

In het ziekenhuis ontdekten de artsen dat Hennie suikerziekte heeft en dat de blaar ernstig geïnfecteerd was. “Hij moest meteen onder het mes. Twee tenen werden geamputeerd en hij kreeg zware antibiotica. Ook belandde hij op de intensive care met een bloedvergiftiging. Daar heeft hij nog vier dagen gelegen.”

Omdat de bacterie eruit moest, mocht de wond niet worden gesloten. Hennie kreeg dagelijks bloedverdunners en zijn voet werd verbonden met een vacuümpomp die de wond de hele dag schoon zoog. Na bijna anderhalve week mocht hij naar huis.

Waarschijnlijk liep Hennie al bijna vijf maanden rond met de wond onder zijn voet. “Hij wilde ons niet tot last zijn. Zelfs in de weken dat wij voor hem moesten zorgen, had hij daar moeite mee.” En dat thuiszitten? Dat was zwaar voor hem. “Hennie was een echte doener, geen thuiszitter.”

Na het ontslag uit het ziekenhuis ging het steeds beter met Hennie. Maar nadat de bloedverdunners werden stopgezet, kreeg hij een dubbele longembolie. Op 17 augustus 2009 ging het dan ook helemaal mis. “Hij kreeg thuis ernstige benauwdheidsklachten. ‘Ik krijg geen adem’, riep hij nog tegen ons mam terwijl zij 112 aan het bellen was.”

“Voor de ogen van mijn moeder overleed Hennie. Onze wereld stortte in. Hij was een doodgoeie jongen, met een hart vol liefde”, vertelt zijn zus. Hennie is 42 jaar geworden.

Zestien jaar na zijn overlijden is Hennie nog altijd een vaste aanwezigheid in het gezin. Zijn foto staat in de woonkamer en zijn naam valt dagelijks. “Zijn overlijden kwam als een donderslag bij heldere hemel”, blikt Carola terug. “En nog steeds mis ik hem ieder uur, iedere minuut, iedere seconde. Hij was mijn maatje door dik en dun.”

Van haar broer leerde ze om zich minder druk te maken. “Hij zei altijd: alles komt goed. Dat heb ik van hem overgenomen.” Om die levensles te blijven koesteren liet ze YOLO (You Only Live Once) op haar sleutelbeen tatoeëren. “Zo draag ik zijn woorden altijd met me mee, waar ik ook ga.”