Wim Pors overleed in oktober 2015, slechts 69 jaar oud, aan slokdarmkanker. Een harde werker, een sociaal mens en een man die nooit te beroerd was om een ander te helpen. Maar bovenal was hij vader, echtgenoot en trotse opa. Muziek was voor hem meer dan een hobby: het was emotie, uitlaatklep en troost tegelijk.

Twintig jaar lang trokken Astrid van Dal en haar vader samen naar de Nationale Taptoe, eerst in de Chassékazerne in Breda en later in Ahoy in Rotterdam. Het werd hun vaste traditie, een vader-dochteruitje dat nooit overgeslagen werd. "Iedereen vroeg zich wel eens af of dat nou wel iets voor mij was," zegt Astrid. "Maar voor mij was het prachtig, want het was ons ding. Elk jaar weer."

Ze herinnert zich nog levendig hoe haar vader naast haar zat, vaak geëmotioneerd, terwijl de muziek door de zaal golfde. "Ik zie hem nog zitten met tranen over zijn wangen. Dan dacht ik: laat hem maar. Dit is mooi, dit is ons moment."

Na zijn overlijden werd ze nog eens door een oom uitgenodigd om mee te gaan. Maar Astrid weigerde. "De Taptoe was iets van papa en mij. Daar hoorde niemand anders bij."

Vader Wim Pors was een man met twee gezichten. De trotse en zelfstandige werker die, zelfs tijdens chemokuren, nog behang van de muren trok om samen met zijn dochter het nieuwe zorgappartement op te knappen. En de gevoelige ziel die met een koptelefoon op urenlang cd’s luisterde, verloren in de muziek.

"Hij wilde altijd alles zelf doen," vertelt Astrid. "Ik zei wel eens: pa, laat toch iemand helpen. Maar nee, hij was te trots. Dat was zijn ego. Hij wilde laten zien dat hij het zelf kon."

Wat hem misschien wel het meest typeerde, was de zorg voor zijn vrouw. Zij leed aan een zeldzame spierziekte die haar steeds verder beperkte, van rollator naar rolstoel. Wim nam die zorg zonder aarzeling op zich.

"Hij deed alles voor mijn moeder," zegt dochter Astrid. "Ons huis was helemaal op haar situatie aangepast, omdat hij wilde dat ze zo zelfstandig mogelijk kon blijven. Zelfs toen hij zelf ziek werd, bleef hij voor haar zorgen. In die laatste maanden stonden we samen nog behang af te krabben in het zorgappartement. Hij was zó moe van de chemo’s, maar hij wilde dat mijn moeder goed terechtkwam. Dat was voor hem belangrijker dan zijn eigen gezondheid."

Op zijn uitvaart klonk vanzelfsprekend muziek. Queen, Richard Clayderman en natuurlijk Once Upon a Time in the West van Ennio Morricone uit de gelijknamige film. "Ik weet nog dat hij die film twee keer achter elkaar keek", vertelt Astrid. "En bij dat nummer… ja, toen stroomden de tranen. Muziek raakte hem echt tot in zijn ziel."

Wim Pors is er niet meer, maar de muziek blijft. Een melodie, een mars, een fluit die zacht wordt ingezet. Dan voelt Astrid haar vader dichtbij. "Mijn vader was een stoere man met een zacht hart", zegt ze. "En dat zachte hart hoor ik nog steeds terug in de muziek. Dat raak ik nooit meer kwijt."