Frans van Erp is een echte clubman. Tientallen jaren was hij als speler en trainer actief bij handbalvereniging Olympia’89 in Oss. In 2019 promoveerde hij als hoofdtrainer met de club naar de Eredivisie, maar kreeg maar een jaar dispensatie omdat hij niet de juiste papieren had. Die haalde hij daarna wel en in 2025 keerde hij terug als eindverantwoordelijke bij Dynamico, de nieuwe naam na de fusie met DOS'80 uit Heesch.

De liefde voor de sport deelt hij met zijn zonen. "Eigenlijk twijfelde alleen de oudste, Jordi, over voetbal of handbal", vertelt Frans. "Kevin en Jeffrey volgden later zijn voorbeeld. Ik heb ze in de jeugd getraind, maar dat vond ik niet moeilijk. Ik denk dat het prima is gegaan, we konden de rollen tussen thuis en handbal goed scheiden. Onbewust ben ik misschien wel strenger voor ze geweest dan voor andere spelers, je wil niet het idee hebben dat je je eigen kinderen voortrekt."

Met een selectie vol ambitieuze spelers moet Frans van Erp keuzes maken voor een zo sterk mogelijk team. Bij het maken van keuzes horen teleurstellingen, misschien wel voor een zoon. "Als je je keuze maar kunt onderbouwen, dat geldt voor iedere speler. Ze hoeven het er niet mee eens te zijn."

Jordi van Erp is het meest ervaren van de drie zonen. Hij maakte een uitstapje van een paar seizoenen bij Quintus in Kwintsheul, maar keerde in 2023 terug. De spelverdeler geniet van het handballen met zijn broers en neef Frank Loeffen.

"Ik heb vroeger regelmatig met Kevin samen gespeeld, maar Jeffrey zit er nog niet zo lang bij. Vroeger waren we nooit bezig met dit mogelijke scenario. Drie broers in het veld, vader als trainer en moeder gillend langs de kant. Iedereen leeft mee, dat maakt het mooi. In het veld gaan we voor alle teamgenoten door het vuur."

De familieleden helpen elkaar waar ze kunnen, maar er worden ook regelmatig plaagstootjes uitgedeeld. "Vooral dingen die misgaan worden graag benoemd", zegt Jordi lachend. "Zo speelden we een oefenwedstrijd, waarbij Jeffrey een bodycheck kreeg van een Duitser van twee meter lang en 100 kilo. Maar Jeffrey was ervan overtuigd dat zijn tegenstander op de grond lag. Daar lachen we regelmatig om."

Jonkie Jeffrey heeft veel aan de tips van zijn vader en broers. "Ik vraag dan bijvoorbeeld wat ik in bepaalde situaties moet doen. Ze zijn ervaren, daar heb ik veel aan. Thuis gaat het sowieso bijna alleen maar over handbal. Onze moeder wordt er weleens moe van."

Voor Kevin voelt het normaal om met zijn broers en vader te handballen. "Alle drie zijn we met de sport opgegroeid, er zitten heel veel uren in. De mentaliteit van hard werken hebben we van thuis uit meegekregen. Mijn vader zie ik thuis gewoon als vader, op het veld als trainer. Vroeger was hij misschien wat strenger voor ons, maar daar merk ik nu niets meer van."