Zo’n dertig jaar geleden staat Wim van Passel tussen de gletsjers en besneeuwde bergen van de Noorse fjorden en weet hij meteen: dit is bijzonder. “Het is een van de weinige stukjes ongerepte natuur in Europa en dat raakte me diep. Daar verloor ik mijn hart aan de natuur”, vertelt hij.

Als professioneel fotograaf besluit hij op dat moment het landschap en dieren zoals ijsberen en zeehonden vast te gaan leggen. “Ik maakte foto’s omdat de natuur snel verandert door klimaatverandering. Vooral voor de generaties na ons wilde ik het bewaren en de laatste restjes ongerepte natuur vastleggen.”

Die eerste reis naar de Noorse fjorden markeert het begin van zijn carrière als natuurfotograaf. Wim maakt foto's in Noord- en Zuid-Amerika, Afrika, Siberië, de Himalaya, Australië, Groenland en zelfs op de Noord- en Zuidpool. Zijn favoriet? Het poolgebied. “Daar kwam ik bijna veertig keer,” vertelt hij. “Het landschap is fantastisch, maar ook confronterend. Op mijn eerste reis lagen de gletsjers nog in zee, maar in de jaren erna smolten ze steeds verder."

Tijdens zijn reizen staat Wim oog in oog met de schoonheid, maar ook met de wreedheid van de natuur. “Een van de meest bijzondere momenten was toen we op een rots zaten bij twee gletsjers. Een zeehond voedde haar pasgeboren jong, prachtig om te zien", schetst hij. “Totdat een ijsbeermoeder verscheen. Ze greep het jonge zeehondje en doodde het voor de ogen van de moeder. Ze voedde haar eigen jong ermee. Het geluid van de zeehond en de zorg van de ijsbeer tegelijk: het was hartverscheurend én fascinerend.”

Hoewel Wim weet dat dit de natuur is, legt hij zulke momenten zelden vast. “Ik heb bijvoorbeeld wel foto’s gemaakt van leeuwen met een volle buik, naast een lijk van een zebra. Maar het dodelijke moment zelf, sla ik meestal over. Daar doe je niemand een plezier mee.”

Wim heeft inmiddels tienduizenden foto’s gemaakt: van het noorderlicht tot de overweldigende Himalaya en van ijsberen en pinguïns tot zebra’s en giraffen. Toch is ‘het maken van mooie plaatjes' volgens hem 'niet zo moeilijk': “De techniek van camera’s is tegenwoordig zo goed dat je eigenlijk alleen maar het knopje hoeft in te drukken. Als iemand anders op dezelfde plek had gestaan, had hij waarschijnlijk dezelfde foto gemaakt.”

Volgens Wim is de kunst vooral het wachten op het juiste moment: “Je moet zo veel mogelijk in de natuur zijn en goed om je heen blijven kijken. En je hebt geluk nodig voor goede foto’s, want de natuur laat zich niet sturen.”

Vlak voor corona maakt Wim zijn laatste grote reis voor het WNF, naar Amerika. De zware expedities beginnen op dat moment hun tol te eisen en zijn gezondheid gaat langzaam achteruit. In plaats van nieuwe grote reizen te maken, begint hij te werken aan een boek met zijn mooiste foto’s en verhalen van 25 jaar reizen over de wereld voor het WNF. Een boek dat dinsdag verschijnt.

“De ene reis zat ik in plus veertig graden, de andere in min veertig", blikt hij terug. “Soms moest ik mijn gevoel even uitschakelen om gewoon vast te leggen wat er te zien was.” En dat terwijl hij vijftien kilo aan camera’s meesjouwt door de sneeuw of in de woestijn. “Het heeft me totaal versleten", zegt hij met een lach. “Want het was fantastisch. Ik heb dingen gezien en vastgelegd die bijna niemand ooit ziet. Het was een voorrecht.”