Christel uit Kerkdriel heeft twee bizarre jaren achter de rug. Jaren waarvan ze eigenlijk nog moet bijkomen. “Het is veel als je in zo’n korte tijd je vader, moeder én hartsvriendin verliest. Zeker als dat, zoals bij mijn ouders, totaal onverwacht gebeurt.”

Vader Bert Stupers is 74 geworden, moeder Stien 75. Ze kenden elkaar zowat hun hele leven. Christel: “We woonden in Vught en waren een heel fijn, hecht gezin. Mijn ouders werkten hard en zorgden dat het mijn broers, zus en mij aan niets ontbrak. Maar ze konden ook goed genieten. Met elkaar, het gezin en later ook met hun kleinkinderen en achterkleinzoon, waar ze gek op waren.”

Onder het motto ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’, zat dat genieten ‘m in kleine dingen. “Samen een kopje koffie drinken, tv kijken, een gezellige avond thuis met visite. We gingen ieder jaar op vakantie naar Ponypark Slagharen, dat was een tweede thuis voor ons. Heerlijk hebben we het daar gehad.”

“En hun kluppie natuurlijk: Voetbalvereniging V.F.C. Zwaluw in Vught. Daar waren ze veertig jaar lang bijna ieder weekend te vinden als trouwe supporter van het eerste. Zij kenden iedereen en iedereen kende hen. Ze waren geliefd. De uitvaart van mijn ouders was bij Zwaluw, dat was zo bijzonder.”

Het was in huize Stupers vaak een zoete inval van vrienden en vriendinnen, de deur stond voor iedereen open. “Er kon veel bij ons, ik heb veel fijne herinneringen aan mijn jeugd. Aan mijn moeder die de hele boel regelde en d’r woordje klaar had. Aan mijn vader die altijd de kat een beetje uit de boom keek, maar voor iedereen klaarstond en anderen wilde helpen. Al ging het om zijn laatste euro.”

Daar kwam abrupt een einde aan toen vader Bert, zelfstandig stukadoor, op zondagochtend 2 juli 2023 voor een spoedklus in Arnhem was. Om iemand ‘uit de brand te helpen’, zoals hij dat regelmatig deed. Het is ook de periode waarin het niet goed gaat met Christels vriendin Diana.

“Hij was er met een maat aan het werk”, vertelt Christel. “Ze hadden net alle spullen klaargezet toen hij zei dat hij zich niet goed voelde. Drie tellen later viel hij neer en was het gebeurd. Ik kwam net thuis van mijn werk toen mijn moeder helemaal overstuur belde en zei dat mijn vader dood was. Je hoort het, maar kunt het niet bevatten. Hij was er gewoon niet meer.”

Er was het verdriet om het plotse overlijden van haar vader, de zorg om haar moeder die er vanuit het niets alleen voorstond, een uitvaart die geregeld moest worden én de spanning over de gezondheid van haar hartsvriendin Diana van 49 in verband met de diagnose blaaskanker.

“Het was rollercoaster. Ik was in de periode vóór 2 juli veel bij Diana geweest tijdens de chemokuren. En het klinkt misschien raar, maar we hadden ondanks alle ellende ook lol samen, daar in het ziekenhuis. Als ze bijvoorbeeld wegliep met het infuus terwijl de stekker er nog inzat. Dan kregen we helemaal de slappe lach. Dat konden wij heel goed, om niets de slappe lach krijgen.”

“Eigenlijk ging het helemaal niet zo verkeerd met Diana rond de periode dat mijn vader overleed. We hadden zelfs een voorstelling van Christel de Laat in oktober op de planning staan, zo optimistisch waren we.” Maar na de dood van haar vader zag Christel haar vriendin iets minder vaak omdat ze veel bij haar moeder wilde zijn. Toen ze van Diana’s man Patrick hoorde dat het helemaal foute boel was, was dat een mokerslag.

“Ik ken Diana vanaf mijn zestiende, we deelden alles met elkaar en konden lezen en schrijven met elkaar. Dus toen bleek dat de chemo niet had gewerkt of eigenlijk sterker nog, dat de chemo de tumor juist had gevoed, was dat het slechtst denkbare nieuws. Ze was uitbehandeld.”

Christel omschrijft de laatste week van Diana’s leven als een lijdensweg. “Het was de hel, ze was zo verschrikkelijk ziek en dan vraag je je af: waarom? Waarom moet dat dan nog zo lang duren? Op de dag dat ze naar de hospice ging, vrijdag 4 augustus, is ze overleden. Ik ben heel trots op haar. Op wie ze was, hoe ze alles heeft doorstaan en op hoe ze voordat ze doodging alles heeft geregeld.”

Alsof het allemaal nog niet genoeg was, werd Christel ruim een jaar later, op dinsdag 17 december 2024 weer geconfronteerd met een groot verlies. Haar moeder Stien overlijdt aan een acute hartstilstand. “Mijn moeder kon gewoon niet zonder mijn vader. Ze waren een heel leven bij elkaar en ze is er nooit overheen gekomen dat hij er niet meer was. Ik denk dat mijn moeder is overleden aan een gebroken hart.”

Alles moet nog z’n plek krijgen bij Christel. Maar het geeft haar een zekere rust dat haar ouders allebei aan een hartstilstand zijn overleden en zich niet bewust waren van wat er gebeurde. “Voor degene die achterblijft, is de plotselinge dood van iemand waar je van houdt heel moeilijk, je wordt er door overvallen. Maar ik weet dat ze een heel fijn leven hebben gehad. En ik ben dankbaar voor hun zachte dood. Dankbaar dat mijn vader en moeder niet hebben geleden, zoals Diana.”