Met de auto was het Verborgen Paradijs moeilijk te bereiken, maar fietsers wisten de gratis oase van rust maar al te goed te vinden. Ze moesten bij een fietspad langs het kanaal in Son en Breugel een afslag nemen. Op het bord bij het kanaal stond: ‘Koffie, thee, appeltaart, 400 meter naar beneden fietsen’.

Via een weggetje vol kuilen kwamen bezoekers uiteindelijk bij het Verborgen Paradijs. Daar konden ze genieten van de natuurtuin die Marie had aangelegd. En een kop koffie of thee. “Zo'n plek en zo'n tuin moet je niet voor jezelf willen houden. Die moet je delen met andere mensen”, zegt eigenaresse Marie-Christien aan een lange tuintafel in haar voormalige paradijsje.

Marie-Christien kocht het stuk grond vijftien jaar geleden. Zelf woont ze in Nederwetten. Ze heeft dertien jaar vol overgave aan de tuin gewerkt, samen met vrijwilligers. Het Verborgen Paradijs begon als een kale vlakte, maar telde op een gegeven moment twaalf kruidentuinen, een boomgaard, een bloementuin, een theehoek om samen wat te drinken en meerdere kleine huisjes, onder meer om spulletjes te verkopen. Er liepen dieren rond en er was ook een stukje bos met een speurtocht voor de kinderen.

Van dat paradijs is weinig meer over. Marie is gestopt met het ontvangen van bezoekers. Ze had lange tijd de hoop dat ze haar tuin kon redden, maar de gemeente gaf duidelijk aan dat er gehandhaafd zou gaan worden. Ze moet haar tuin ontmantelen.

De gemeente wil nu niet reageren op de zaak, omdat het voor de rechter komt. Eerder werd er op een politieke avond wel ingegaan op de reden om de tuin aan te laten pakken. De tuin zou niet in het bestemmingsplan van de gemeente passen.

"De beplantingen in het Verborgen Paradijs worden gezien als exoten en vormen een bedreiging voor onze inheemse flora en fauna. Ze zijn in strijd met de natuurdoelstellingen", zo liet burgemeester Suzanne Otters-Bruijnen eerder weten. "Het mag wel binnen de bebouwde kom in de tuin, maar niet in een natuurgebied. Dit perceel is omringd door een natuurgebied van Brabants Landschap. Er zijn ook dieren zoals kippen, eendjes, en een cavia. Dat is onwenselijk in een natuurgebied."

Met een handtekeningactie haalde Marie-Christien vorig jaar nog 8500 handtekeningen op om het paradijs te behouden. Ook dat hielp niet. Nu heeft Marie zich overgegeven. De tuin wordt niet meer onderhouden en ziet er verwilderd uit. Tot groot ongenoegen van Marie, maar het heeft geen zin het allemaal bij te houden als het toch plat moet. “We zijn hier van de week aan het afbreken geweest. Alles wordt nu armoedig.”

De dieren wil ze voor de herfst een nieuw thuis geven. Een van de huisjes heeft ze op Marktplaats aangeboden in de hoop dat iemand die komt halen. "Een rechtszaak kan een jaar duren. Nu heb ik meer tijd."

Marie-Christien hoopt bij de rechter af te kunnen dwingen dat één huisje mag blijven staan. En dat het hoofdpad mag blijven liggen, zodat ze in ieder geval over het terrein kan lopen. “Het is mijn eigendom. Ik kan hier in de winter niet lopen, het is gewoon echt veel te nat. Ik wil hier niet met lieslaarzen moeten lopen. En het huisje heb ik nodig om te schuilen als het regent. Als ik van de rechter niets mag, heb ik zes weken de tijd om die hoofdpaden en dit huisje af te breken. Anders volgt er een dwangsom van 38.000 euro.”

Marie-Christien was eerder strijdbaar om de tuin te behouden, maar dat is voorbij. “Ik berust er nu wel in. Ik ga mijn huis weer mooi opknappen. Dan denk ik: dan moet het maar.”