Rixt van der Horst werd ruim 33 jaar geleden samen met haar tweelingbroer Bernd tien weken te vroeg geboren. Dit zorgde voor diverse beperkingen, zoals een longziekte, een nierafwijking en scoliose. “Als ik allemaal moet vertellen wat ik heb, dan ben ik een heel lijstje verder”, geeft ze aan. Haar voornaamste beperking is spasticiteit door zuurstofgebrek.

“Binnenshuis kan ik me prima redden, dan heb ik geen rolstoel nodig. Maar als ik naar buiten ga, probeer ik de juiste balans te vinden: ga ik bijvoorbeeld lopen of met de rolstoel naar de supermarkt? Bij iedere beslissing moet ik bepalen wat het beste voor me is. Bij de paardenstallen gebruik ik vaak een scootmobiel. Daar zijn de afstanden wat langer en heb je verschillende ondergronden.”

Paardensport brengt haar ondanks de vele lichamelijke ongemakken veel plezier. Die liefde voor de sport begon al op hele jonge leeftijd. “Ik kom niet uit een paardenfamilie, maar zat op mijn vijfde al op de rug van een paard. Ik was een echt Penny-meisje. In de puberteit ging ik gewoon door, ik was zo vaak mogelijk 'op stal' te vinden. Vroeger deed ik ook aan springlessen en reed ik in het bos, ik wilde alles doen wat de rest ook deed. Nu ben ik niet meer zo’n held hoor.”

Ze groeide uit tot een succesvolle para-dressuuramazone. Wel voelt ze dat de topsport haar steeds meer energie kost. “Ik ben met mijn 33 jaar niet heel oud, maar ik merk dat ik meer pijntjes heb. Mijn spieren zijn wat strammer en stijver, ik moet er steeds meer voor doen om fysiek zo goed mogelijk te blijven. In de zomer gaat dat iets makkelijker, maar in de kou voel ik me een stuk slechter.”

Om zo goed mogelijk te presteren, traint Van der Horst zo’n vier keer per week met haar paard. “Daarnaast staan er veel fysieke trainingen op het programma, onder meer bij een fysiotherapeut. Ook ga ik regelmatig zwemmen en thuis heb ik allerlei apparatuur staan. Het is bijna een dagtaak. Ik hoop zo lang mogelijk te kunnen paardrijden. Het is voor mij een belangrijk onderdeel om me goed te blijven voelen. Al is er natuurlijk een verschil tussen gewoon paardrijden of dressuur op topsportniveau.”

Tijdens het EK Para Dressuur in Ermelo van 3 tot en met 7 september gaat Van der Horst met haar paard Eisma’s Royal Fonq N.O.P. voor medailles op de onderdelen individuele proef, landenwedstrijd en vrije kür. “Vorig jaar waren de Olympische Spelen geweldig, het allergrootste podium waar je naartoe werkt. Na drie keer zilver hoop ik tijdens het EK wel op de hoogste trede te mogen staan. Die druk leg ik mezelf op, zeker ook omdat we in eigen land rijden op het toernooi waarvoor ik ambassadeur ben.”

Haar ultieme droom is om er in 2028 tijdens de Paralympische Spelen in Los Angeles nog een keer te staan. “Het staat op mijn planning, maar ik bekijk het per jaar. Is het lichamelijk en financieel nog te bolwerken?”