Buiten op het Stadhuisplein is het markt, zoals iedere zaterdag. Een koopman staat klaar met een fruitmand. “We staan altijd pal voor het stadhuis, dus we willen de burgemeester graag bedanken voor zijn inzet,met wat lekkers”, zegt hij. Binnen vult de hal zich snel met nieuwsgierige Tilburgers die hun kans grijpen om het stadhuis van binnen te bewonderen en de burgemeester persoonlijk te bedanken.

Met een kopje koffie in de hand wachten ze tot hun kans komt om de burgervader nog één laatste keer in deze rol te spreken. Daarbij klinkt vooral veel waardering: “Hij was een bescheiden, maar krachtige burgemeester. Rustig, maar als het moest, pakte hij door”, zegt een vrouw. Wat hij anders heeft gedaan dan zijn voorgangers? “Hij heeft in de afgelopen acht jaar Tilburg nog meer op de kaart gezet, ook voor de rest van het land”, zegt ze.

Dat Tilburg naam maakt tussen grote en diverse steden als Rotterdam, Amsterdam en Den Haag, noemen wel meer aanwezigen als belangrijk nalatenschap van deze burgemeester.“Hij had oog voor diversiteit en was aanwezig bij belangrijke momenten voor mensen uit onze cultuur, zoals Keti Koti. Dat is belangrijk voor een kleurrijke stad als Tilburg”, zegt een van de zangeressen van vrouwenkoor De Kleurrijke Mama's.

Terwijl Weterings luistert naar een optreden van de hofkapel, stapt een man met een bos bloemen op hem af. Hij is betrokken bij de realisatie van het beeld van een meisje op gebroken ketenen, het slavernijmonument, dat op 1 juli 2022 in de Spoorzone werd onthuld. “In een tijd van polarisatie hielp Weterings ons toch, zodat Tilburg een eigen monument kreeg. Daar is moed voor nodig en daar heb ik hem net voor bedankt”, zegt hij.

Ondertussen laveert Weterings zelf tussen optredens, dansgroepen en selfies. Zelfs de mascottes van Willem II en de Tilburg Trappers grijpen hun kans voor een laatste foto. “Het is prachtig om te zien dat hier zoveel mensen zijn”, zegt de (nu nog) burgemeester erover. Hij geniet zichtbaar van het drukke programma. “Alle activiteiten laten zien hoe divers onze stad is. Zonder al die mensen zou dit vak heel saai zijn.”

Na even twijfelachtig om Weterings heen te hebben gedarteld, stapt een vrouw toch op hem af. “Ik vind het echt jammer dat hij gaat, dus ik heb hem gezegd dat hij altijd terug mag komen voor ‘een bakske koffie’”, vertelt ze over hun korte gesprekje. Net als het Burgemeester Stekelenburgplein of de Burgemeester Bechtweg, zou een plein of straat voor déze burgemeester volgens haar ook niet misstaan. “Maar wel in de binnenstad, zodat de straat ons voor altijd aan hem herinnert.”