Voorzichtig strooit Ina een handje voer in het gras. Meteen draven haar schapen op haar af. “Ik kom elke dag naar mijn schaapjes. Soms zelfs meerdere keren per dag”, zegt ze terwijl de dieren om haar heen lopen.

Ina en haar man kregen de weide in 2010 van de gemeente. Hun vorige weide, die ze sinds 1986 hadden, werd toen ontruimd. “Wij houden gewoon van beestjes,” vertelt ze. “De kinderen wilden een pony en ik had schapen. Daar heb je ruimte voor nodig, dat kan niet in de achtertuin. Dus hebben we dit stukje grond aangevraagd en gekregen.”

Jarenlang ging alles goed. Ina en haar man betaalden netjes de jaarlijkse rekeningen. Maar toen haar man in 2020 plotseling overleed, veranderde alles. Omdat hij het huurcontract als enige mocht ondertekenen, ziet de gemeente het nu als beëindigd.

“Mijn dochter heeft toen meteen gemaild dat hij was overleden en dat ik graag wilde blijven", zegt Ina. “We hebben nooit een reactie gekregen, maar elk jaar kwamen gewoon de rekeningen. Dus wij gingen er vanuit dat het contract stilzwijgend verlengd is.”

Tot begin dit jaar. In januari kreeg de 73-jarige Osse een brief van de gemeente: ze moest binnen twee maanden vertrekken. “Omdat mijn man vijf jaar geleden is overleden en het contract dus officieel beëindigd is,” legt ze uit. “Ik schrok me kapot. Ik snap nog steeds niet waarom ze pas vijf jaar later met die boodschap komen.”

Eigenlijk moest Ina in maart al vertrekken, maar omdat ze niet zo snel een andere plek kon vinden voor haar dieren, krijgt ze uitstel tot januari volgend jaar. Maar ook dan wil Ina niet niet weg uit haar dierenweide. “Als ze dat na het overlijden meteen hadden gezegd, had ik het misschien nog kunnen accepteren. Maar vijf jaar later? Nee, zo werkt het niet voor mij”, zegt ze. “Ze pakken niet alleen mijn hobby af. Het is ook mijn therapie.”

Ina gaat elke dag op de fiets naar haar schapen. Hier vindt ze rust. “Ik ben mijn man verloren en een half jaar geleden is plotseling ook een van mijn dochters overleden door een ziekte. Dan is het fijn dat je dieren hebt om voor te zorgen. Het zorgt ervoor dat ik naar buiten ga, maar ook dat ik mijn hoofd even leeg kan maken.”

Wat Ina extra steekt, is dat de Landerij van Tosse – de organisatie die de weide uiteindelijk in beheer krijgt – helemaal geen bezwaar heeft tegen haar schapen. De Landerij van Tosse is een project van de gemeente Oss en Stichting Landschapsbeheer Oss. Het doel is het behouden en ontwikkelen van natuur en landbouw.

“Ik heb met iemand van de organisatie gesproken en die zegt dat ze helemaal geen last hebben van mijn schaapjes, omdat ze voorlopig toch niet weten wat ze met dit stuk land gaan doen. Dus er is eigenlijk helemaal geen probleem, behalve bij de gemeente. Die houdt voet bij stuk dat ik weg moet."

Terwijl Ina het hooi bij elkaar veegt, zegt ze emotioneel: “Ik kan dit niet toch niet opgeven. Alleen het idee doet me pijn. Als ik de beestjes niet meer heb, val ik in een gat en dat zou ik heel erg vinden.” Want een andere plek voor haar zeven dieren zoeken, wil ze niet. “Ik heb dit samen met mijn man opgebouwd op deze plek. Dus dan wil ik dat hier ook afmaken.” Ze blijft hoop houden. “Ik geef nog niet op. Ik blijf tegen de gemeente vechten voor deze mijn beestjes.”

De gemeente Oss heeft dinsdag niet gereageerd op vragen van Omroep Brabant.