Ontwerpers Erwin Braspenning en Jos van Aert wilden het randje opzoeken. “We wilden iets met taboe op straat. Dat ouders dan hun handen voor de ogen van hun kinderen zouden doen”, blikt Jos terug. “De grens opzoeken waarbij het esthetisch vet blijft, maar toch ook tot nadenken zet.” En zo kwam dus de censuurwagen: twee mensen die de liefde bedrijven, maar waarbij sommige lichaamsdelen zijn gecensureerd.

Over het standje dat te zien is op de wagen, is goed nagedacht. “Mijn schoonzusje en een vriend van ons- oh dit zou ik trouwens nooit naar buiten brengen…”, lacht Jos. “Maar zij hebben in een gymlokaal met z’n tweeën allerlei standjes gedaan en wij hebben die gefotografeerd. Daar zijn we toen een hele avond mee bezig geweest.”

“Een corsowagen mag 19 meter lang zijn, 9 meter hoog en 4,5 meter breed”, legt Jos uit. “Dus het is even puzzelen hoe je de ruimte het best kunt benutten. Dan ga je zoeken naar het beste standje. Je wil een vooraanzicht hebben, dus vandaar dat we de twee gezichten bij elkaar hebben gedaan. Je gaat geen standje 69 doen, want dan zie je maar één gezicht van voren."

Toen het ontwerp werd gepresenteerd in januari, kwam de censuurwagen overal in het nieuws. De telefoon stond roodgloeiend en er werd over de sekswagen gesproken in de krant, op de radio en op televisie. “Dat was wel heel bijzonder”, vertelt Erwin.

“Daar werden we echt compleet door verrast. We hadden niet verwacht dat het zo gek zou lopen.” “Het randje opzoeken was voor ons dan bedoeld binnen het corso”, vult Jos aan. “Maar dat je dan vervolgens overal in het nieuws zit… Dan is het wel geslaagd”, zegt Erwin. “En het is natuurlijk wel gaaf dat je binnen een dag even Zundert op de kaart zet met het corso.”

Toch lijkt dit ook wel meteen het hoogtepunt van de commotie te zijn geweest. Want tegen de tijd dat het corso door de straten trok, wist iedereen al wat er ging komen. Alle kinderen mochten gewoon kijken van hun ouders. “De reacties vooraf waren veel heftiger dan ze op de zondag zelf waren”, vertelt Jos. “In het juryrapport stond ook dat het allemaal wel meeviel.”

Een eerste prijs leverde de wagen dan ook niet op. De ontwerpers werden beloond met een vijftiende plek. Maar spraakmakend blijft de wagen wel. Het duo kijkt dan ook met een goed gevoel terug op hun ontwerp. “Ik zou hem zo nog een keer maken”, lacht Erwin. “Maar dan met beweging.”