De oorlog in Oekraïne was nog maar een half jaar bezig toen Monique contact kreeg met Dmytro Kushnir. “Ik werkte vroeger voor een Frans bedrijf met siropen en likeuren,” vertelt ze. “Die producten promootte ik in Nederland, Dmytro deed hetzelfde in Oekraïne. We hadden elkaar nog nooit gezien, maar volgden elkaar al op LinkedIn.”

Toen het bedrijf waar ze beiden werkten een paar jaar geleden stopte, ging Dmytro aan de slag bij zijn broers Yuriy en Yevhen. Sinds 2016 runnen zij het bijenbedrijf Honey Brothers. “Ze hebben zelf zo’n 60 bijenvolken,” legt Monique uit. “Maar honing verkopen in Oekraïne is lastig, dus ze besloten ook andere imkers te helpen. Honey Brothers werd een soort paraplu voor alle imkers. Ze delen materialen en gaan naar markten om de honing te verkopen.”

Monique is zelf ook dol op honing. “Op appeltaart, bij kaas of noten. Honing smaakt overal ter wereld anders, omdat de bloemen en planten verschillen. Ik neem overal een potje mee waar ik kom: van Frankrijk tot Duitsland.” Door die passie kwamen ze met elkaar in contact. “Uiteindelijk gingen we videobellen. Zo ontstond een echte vriendschap.”

Maar de oorlog maakte alles anders. Monique zag dagelijks de verschrikkelijke beelden op tv en maakte zich zorgen. Maar nu voelde het persoonlijk: daar zaten haar vrienden middenin. De Rosmalense zag veel acties voor militaire hulp, kleding en levensmiddelen voor Oekraïne voorbijkomen en wilde ook helpen. Maar 'zomaar geld overmaken naar een hulporganisatie' wilde ze niet. “Je weet nooit precies waar het terechtkomt en wie je ermee helpt,” zegt ze.

Totdat ze weer een LinkedIn-post van Dmytro zag. Vier ambulances die nodig zijn voor de oorlog werden aangekocht met de opbrengst van verkoop van hun Oekraïense honing in Frankrijk. “Toen dacht ik: als ik een potje koop, kan ik toch iets bijdragen. Zo help ik én met de oorlog, maar ook om hun bedrijf draaiende te houden.” Want op dat moment waren de broers Yuriy en Yevhen al opgeroepen voor het leger, terwijl Dmytro achterbleef om het bijenbedrijf Honey Brothers draaiende te houden.

In eerste instantie kocht Monique de honing alleen voor zichzelf. Maar toen ook Dmytro een paar maanden later het leger in moest, wilde ze meer doen. “Ik dacht: als ik hun honing hier in Nederland verkoop, kan ik de opbrengsten naar Oekraïne sturen,” vertelt ze. “Wij wonen hier veilig en goed, terwijl zij midden in de chaos zitten. Het zijn mijn vrienden, dus ik help ze.”

Dmytro koos uiteindelijk voor een baan bij de bevoorrading in het leger, zodat hij af en toe contact kon houden met Monique over de verkoop. “Soms hoor ik weken niks van hem. Maar als ik een berichtje krijg, hoe kort het ook is, ben ik opgelucht. Dan weet ik dat het goed met hen gaat.”

Ruim een jaar geleden verkocht Monique de eerste potten Oekraïense honing op beurzen en markten. Inmiddels ligt de honing in verschillende supermarkten en winkels en is het te koop via haar website. Van de drieduizend potten die ze vorig jaar kreeg, is inmiddels de helft verkocht. “Potje voor potje verkoop ik ze allemaal, steeds met het verhaal erbij,” zegt ze. “Ik woon hier veilig en ik iets wil terugdoen voor de mensen die alles kwijt zijn. Het voelt als mijn roeping.”

Per verkocht potje gaat minimaal één euro rechtstreeks naar de Honey Brothers in Oekraïne. “Het geld gaat echt naar de imkers en hun bijen, niet naar de oorlog. Hoe lang de oorlog nog gaat duren weet niemand. Maar ik wil dat hun bijenboerderijen straks nog intact zijn, zodat ze na de oorlog een toekomst hebben."