Marjon en Henny zijn bezig met de laatste rondjes trainen. Zondag doen ze mee aan de NeuroRun, waar ze 750 meter gaan afleggen. Op het eerste gezicht lijkt dat misschien geen grote afstand, maar dat de dames deze afstand kunnen wandelen, is juist een grote overwinning.

Marjon werd in 2017 getroffen door een herseninfarct. Lichamelijk is er bij de 57-jarige uit Eersel niets te zien. Toch heeft het een flinke impact gehad op haar leven. “Ik heb veel last van prikkelverwerking en daarom kan ik slecht tegen drukte.”

Ook Henny kreeg in 2019 te maken met dezelfde aandoening. “Ik kon niks meer met mijn linkerkant en zat in een rolstoel. Dat is heftig, want je weet niet hoe je eruit moet komen. In het begin denk je dat het wel goedkomt, maar later zie je in dat dat niet gebeurt.”

De gevolgen zijn bij allebei vandaag de dag nog altijd merkbaar. Henny heeft bijvoorbeeld moeite met lopen. Marjon moest noodgedwongen stoppen met haar werk als verpleegkundige en later als praktijkondersteuner bij een huisarts. In plaats van dat ze anderen hielp, moest ze nu juist zelf geholpen worden. “Het lijkt fijn dat je niet meer kan werken en kan doen wat je wil, maar daar heb ik heel veel moeite mee gehad."

Opgeven kwam niet in het woordenboek van de dames voor. Ze volgden samen dezelfde revalidatie en leerden elkaar daar kennen. Het klikte direct tussen de twee. Zo zien ze elkaar zelfs af en toe buiten de revalidatie om. Ze kunnen goed met elkaar praten, omdat ze allebei in hetzelfde schuitje zitten.

Marjon had lange tijd moeite om de gevolgen van haar herseninfarct een plekje te geven. “Ik voelde al vrij snel dat ik de ‘normale’ wereld niet meer kon bijhouden. Eigenlijk sta je aan de zijkant van de maatschappij, en dat doet pijn.” Een gevoel dat Henny ook herkent.

Juist voor mensen die bijvoorbeeld een herseninfarct, de ziekte van Parkinson of MS hebben, wordt de NeuroRun gehouden op de markt in Eersel. Het maakt niet uit of je nu hardloopt, zit, wandelt met een stok of een rollator: meedoen is het allerbelangrijkste.

Een jaar lang hebben de dames zich voorbereid op deze run. Zo trainde Henny drie keer per week. De sportoutfits zijn inmiddels compleet. Het enige dat nog ontbreekt voor zondag is het startnummer. Volgens Marjon worden er allerlei evenementen gehouden, maar kunnen mensen met een beperking daar vaak niet aan deelnemen. “Ik vind het belangrijk dat er iets is voor mensen met een beperking. Wij doen weer mee.”

"Ik zit nu niet meer in de rolstoel en dat is superfijn. Je kan weer dingen doen", vult Henny aan.

Vorig jaar deden de dames ook al mee aan de run, die 750 meter lang is en deels over kasseien gaat. Marjon doet dat hardlopend, terwijl Henny de afstand lopend met haar wandelstok aflegt. Het gevoel om de finish te bereiken is voor Henny onbeschrijfelijk. “Vorige keer had ik tranen in mijn ogen. Dan voel je je heel trots.”