Het is 28 jaar geleden dat Mariekes vader Johan van de Lindeloof overleed, maar er is nog geen dag voorbijgegaan dat ze niet aan hem denkt. “Het gemis zit juist in de kleinste, normale dingen zoals een praatje tijdens het avondeten”, vertelt ze. Johan stierf in 1997 na drie hersenbloedingen in het ziekenhuis in Breda. Hij werd 46 jaar oud.

Wanneer Marieke vertelt over haar vader, voelt het als een reis terug in de tijd. Haar herinneringen met hem kent ze tot in de allerkleinste details. Haar mooiste herinneringen liggen bij de modelautoclub in Rucphen. “Mijn vader richtte in 1978 modelbouwclub de Baanbrekers op samen met een groep vrienden, daar ben ik nu nog wekelijks te vinden.”

Marieke was een papa’s kindje en week het liefst geen moment van zijn zijde: “Ik wilde altijd mee. Maar toen ik drie jaar oud was kon mijn vader mij niet alleen rond laten lopen op de racebaan, dus kwam ik vaak later met mama. Dan liep ik de hele ochtend te mekkeren tot we eindelijk gingen!” vertelt ze lachend.

Toen Marieke ouder werd, fietste ze zo vaak als ze kon naar de modelracebaan om daar met haar vader mee te kijken naar de raceautootjes op het circuit: “Dat was vaak lachen gieren en brullen. Maar soms ook niet, wanneer er weer iets kapot was kon hij flink over de zeik zijn en staan brommen.”

Vandaag de dag is Marieke nog steeds te vinden op de racebaan samen met haar zoon Luuk (17). “Ik sta nu in de pits voor hem, zoals mijn pa dat voor mij zou hebben gedaan. Luuk wilde per se onder zijn opa’s achternaam racen. ‘Anders weten ze niet dat ik opa’s kleinzoon ben,’ zei hij. Dat raakte me zó.”

Wanneer Luuk op het podium staat na een wedstrijd, voelt Marieke haar vader dichtbij. “Dan denk ik: ‘Oh pap, dit had je moeten zien.’ Hij zou apetrots zijn geweest.”

Niet alleen op de modelracebaan kon Marieke het goed met haar vader vinden. Ook op het toneel deelden de twee een gezamenlijke passie: “Ik heb jaren bij de toneelvereniging gespeeld met mijn vader als regisseur. Al was dat soms best lastig, want hij kon echt streng zijn. Wanneer ik vlak voor de opvoering nog de stad in wilde gaan, mocht het niet: ‘Wat als je je enkel breekt daar?’, zei hij dan.”

Haar vader stond zelf ook geregeld op het toneel. Dan stal hij de show bij het Rucphense Kraaiemauwen (ook wel bekend als tonpraten). Met reusachtige oren en een petje op bracht hij het publiek aan het lachen als ‘Kobus Krabbats’. “Eind jaren tachtig zag ik hem voor het eerst op het podium staan. Ik was super trots. Als het publiek dan begon te applaudisseren dacht ik als 10-jarig meisje toch: ‘Hé dat is mijn pa!’ ”

Naast het lachen gieren en brullen, had haar vader ook een zorgzame kant. “Mijn vader was zo enorm empathisch en behulpzaam. Iedereen kon hem om hulp vragen, hij zei nooit nee.”

Maar het mooiste aan haar vader, was de onuitputtelijke liefde die hij voor haar had: “Het maakte niet uit wat ik ook uitspookte, hij gaf mij altijd liefde: een arm om me heen of een knuffel als ik hem nodig had. Als ik een keer niet zo lekker in mijn vel zat dan hoor ik hem nog zeggen: ‘Kom op meid, we gaan hier samen uitkomen’. Die liefde neem ik voor altijd mee en geef ik door aan mijn zoons.”