Met haar lange bruine haren, stralende ogen en brede glimlach leek Milou een zorgeloze puber, net als leeftijdgenootjes. "Ze was lief, sportief en zorgzaam. Ze zat vol met dromen en ging zingend en dansend door het leven", vertelt moeder Mireille.

Tot het moment dat Milou geen zin meer had in dingen. Ze kreeg last van onbegrepen pijntjes en isoleerde zichzelf steeds verder. In het hoofd van Milou spookte steeds meer donkere gedachten. "Ze beschreef het als een monster in haar hoofd, wat maakte dat ze niet mocht bestaan", zegt Mireille.

Milou sprak heel open over haar psychische problemen en donkere gedachten. Niet alleen met haar ouders, maar ook met de vele hulpverleners die ze in een periode van ruim zes jaar bezocht.

Toch voelde Milou zich niet altijd begrepen. "Ze zei weleens: mama, mensen zeggen dat ze luisteren, maar ze luisteren niet écht." Na diverse behandelingen begon de situatie steeds uitzichtlozer te voelen. Mireille voelde zich als moeder machteloos.

"We zagen dat ze niet meer kon, maar wat wij zagen, was pas een fractie van wat ze iedere dag moest doormaken", vertelt ze. Milou wilde het nog één kans geven met een intensieve traumabehandeling, maar toen ook deze behandeling niet hielp, sprak ze haar wens uit: op een humane manier gaan.

"Als het niet meer lukt, willen jullie dan naast me blijven staan", vroeg ze haar ouders. En dat deden zij toen Milou anderhalf jaar geleden op 17-jarige leeftijd rust in haar hoofd vond door middel van euthanasie.

"Het is iets onnatuurlijks, want geen één ouder wil zijn kind verliezen. Maar we zagen haar iedere dag knokken en hielden er na meerdere suïcidepogingen rekening mee dat we haar zouden verliezen", vertelt Mireille.

Een verlies dat niet veel mensen zich kunnen voorstellen als zij het zelf niet hebben meegemaakt. Mireille vindt veel begrip bij moeder Conny Langen uit Teteringen. Zij verloor 21 jaar geleden haar zoon Sander op veertienjarige leeftijd aan suïcide na jarenlange pesterijen.

"Je merkt aan mensen dat zij zich geen houding weten te geven als je over het verlies van je kind vertelt. In de supermarkt draaien ze de boodschappenkar om, zodat ze geen gesprek hoeven te beginnen", vertelt Conny.

De moeders schreven samen met acht andere ouders hun ervaringen op in het boek 'Toen jij de stilte vond'. De 'Stichting Nooit Voorbij' koppelde de ouders aan elkaar.

"Ik hoop dat we met het boek het psychisch lijden van onze kinderen een gezicht geven, zodat gezinnen waar dit speelt erover praten en zich begrepen voelen", zegt Mireille. Praten over het verlies voelt voor de moeders als een manier om Milou en Sander dichtbij te houden.

"De liefde voor je kind is in iedere vezel van je lijf verweven. Sander blijft voor altijd een onderdeel van ons gezin en ons leven", zegt Conny. Juist dat praten over hun kind is met buitenstaanders soms lastig, merken de moeders.

"Soms ontmoet je nieuwe mensen. Als ik ze voor het eerst vertel over Sander, dan weet ik dat ik een bom drop. Soms zeg ik dan tegen ze dat ik er later meer over zal vertellen, zodat het even bij ze kan bezinken", vertelt ze. Ook Mireille herkent dit. "Je voelt je al zo eenzaam en verdrietig en je wilt misschien juist vertellen hoe het met je gaat."

De moeders hopen dan ook dat veel mensen het boek lezen om te leren wat je voor iemand kan betekenen die een kind verliest aan suïcide. "Ben er voor deze mensen en kijk waar ze behoefte aan hebben. Soms hoef je niks te zeggen, maar hoef je er alleen maar te zijn. Of stuur niet alleen een kaartje met kerst, maar ook eens op een verjaardag of sterfdag", stelt Mireille voor.

De tien ouders die in het boek hun ervaringen delen, hebben elkaar in ieder geval gevonden als lotgenoten om het verlies van hun kinderen te verwerken.

'Toen jij de stilte vond' is vanaf woensdag, Wereld Suïcide Preventie Dag, te koop via Stichting Nooit Voorbij.