Als op 15 september 2000 in Sydney het olympisch vuur wordt ontstoken, denkt niemand nog aan een medailleregen voor Nederland. Ook Pieter van den Hoogenband en Leontien van Moorsel niet. Enkele dagen later pakken 'Tinus' en 'VDH' op dezelfde dag hun eerste gouden medaille. Die dag, 18 september 2000, is een keerpunt in hun leven. "Het heeft mijn leven beïnvloed en veranderd", kijkt Van den Hoogenband terug. In totaal wint hij in Sydney twee gouden en twee bronzen zwemmedailles.

Van Moorsel doet het in het wielrennen zelfs nog beter: drie keer goud en eenmaal zilver. "Je droomt altijd van olympisch goud en in Sydney werd dat werkelijkheid. Alle prestaties van Anky (red. van Grunsven) en Pieter (red. van den Hoogenband), zeg maar de Brabantse clan, dat motiveerde en zorgde dat je van het begin tot het einde van de Olympische Spelen gemotiveerd bleef", herinnert de in Boekel geboren en opgegroeide Van Moorsel zich.

De uitzonderlijke prestaties blijven in Brabant natuurlijk niet onopgemerkt. "Op mijn oude school ,het Lorentz Casimir Lyceum in Eindhoven, stopte iedereen met de lessen en gingen ze naar de aula om de race te kijken. Dat zijn met name de verhalen die ik terugkrijg, dat mensen vertellen waar ze waren toen ik won. Dat maakt me met terugwerkende kracht wel enorm trots", zegt van den Hoogenband.

Dat vooral de Brabanders goud delven in Sydney zorgt voor een bijzondere band. Van den Hoogenband: "Door onze vergelijkbare achtergrond en omdat we op dát moment piekten, werden we vaak sámen uitgenodigd voor bijvoorbeeld tv-optredens. En dat we in Athene (red. Olympische Spelen 2004) onze titels verdedigden heeft ervoor gezorgd dat we over een langere periode met elkaar optrokken. Toevallig kan ik het goed vinden met Anky en 'Tinus': we hebben zelfs een WhatsAppgroep aangemaakt."

De Nederlandse sporters juichen in Sydney natuurlijk voor elk Oranje-succes, maar voor Van Moorsel is een aantal sporters daar toch net wat specialer. "Met sommigen heb je net even wat meer dan met anderen. Met name met Anky en Pieter, in mijn geval. Je bent toch een beetje in dezelfde omgeving opgegroeid."

Van Moorsel had in haar jacht op eremetaal Down Under steun van twee bijzondere supporters, haar ouders. "Waanzinnig dat die mensjes de moeite namen om af te reizen. Mijn ouders spraken alleen Boekels. Ik was bezig met de 3 kilometer achtervolging en ik dacht als die mensjes maar goed van A naar B weten te komen. Als je dit soort momenten met je ouders mag delen, dan doet dat iets met je, dat vergeet je nooit meer."

Haar vader is inmiddels overleden, maar moeder Van Moorsel woont nog altijd in Boekel. "Brabant zit in mijn hart", zegt de inmiddels in Rotterdam wonende Van Moorsel. Eén bijzonder moment van 25 jaar geleden vergeet ze sowieso nooit meer. "Mijn vader dronk altijd op het moment dat ik goed had gepresteerd een paar biertjes. Toen ik 's avonds werd gehuldigd in het Holland Heineken House was hij al lekker aangeschoten. Komt hij daar koning Willem-Alexander (red. destijds kroonprins) tegen en denkt hij dat hij een sporter is. Wie bende gij, gij bent toch die tennisser?, zei mijn vader. Toen heb ik hem echt vervloekt: ouwe wat doe je me aan. Nu denk ik: ja dat was mijn vader", spreekt Van Moorsel met trots.

Van den Hoogenband, opgegroeid in Geldrop, is nu Chef de Mission: baas van alle sporters op de Spelen. Vorig jaar in Parijs zag hij het medaillerecord van Sydney verbroken worden. "Dan staat er ook een sportman op: Harrie Lavreysen. Toevallig spreekt-ie ook Algemeen Beschaafd Brabants en die nodigt mij dan uit voor de huldiging in 'zijn' Luyksgestel. Dan zie ik ook weer zo'n dorp op zijn kop staan en denk ik met trots terug aan de periode toen ik in zijn schoenen stond."