Het maken van een persoonlijke documentaire was niet nieuw voor Maud. Ze kreeg zelf eerder te maken met kanker en maakte daarover de serie 'Kanker Leeft'. "Het is voor mij een manier om met de situatie om te gaan", vertelt ze. "Ik heb de behoefte om dingen vast te leggen om er grip op te krijgen. Je hoort vaak dat iemand alzheimer krijgt, maar nu kwam het voor mij heel dichtbij."

In goed overleg met Irene en haar zoon Casper en dochter Karen kwam Maud drie jaar lang met regelmaat over de vloer bij haar tante. “Het was bijzonder om mee te maken, je weet natuurlijk niet wat er allemaal gaat gebeuren. Sommige dingen waren moeilijk. Casper woonde bijvoorbeeld thuis en was afhankelijk van Irene die alles voor hem regelde. Dat draaide om, de zorg verschoof steeds meer naar hem."

Het filmen voelde voor Maud af en toe dubbel. "Dan dacht ik: moet ik dit wel vastleggen? Je maakt soms beelden terwijl je ook wil helpen. Zo wilde Irene haar make-up er een keer afhalen met een tandenborstel. Dan grijp ik wel in."

In een van de laatste afleveringen wordt beslist of Irene nog thuis kan blijven wonen. "Dit gaat via een rechtszitting, gewoon aan de keukentafel. Ik mocht hier bij uitzondering bij zijn én het vastleggen. Het was een intiem moment. Je hoort Irene meerdere keren zeggen dat ze niet wil verhuizen. Dan breekt je hart, afschuwelijk."

Mooie gesprekken
Het was dan ook niet altijd gemakkelijk. "Ik heb weleens gedacht: waar zijn we aan begonnen? Maar we hebben natuurlijk ook gelachen. Filmen is een manier om anders naar de situatie te kijken. Zo besefte ik eerder nooit hoe knap het is hoe Irene in het leven staat. Ondanks dat ze in haar leven veel voor haar kiezen kreeg, bleef ze altijd vrolijk en gelukkig."

Maud is dankbaar voor de mooie gesprekken die ze voerde met haar tante. "Het ging over liefde, opvoeden en hoeveel ze van haar kinderen houdt. Want ook al vergeet ze de grote en kleine dagelijkse beslommeringen, ze zal niet snel vergeten hoe liefde voelt of wie haar grote liefde is. Met haar gaan een hele hoop wijze levenslessen verloren. Die kan ik de familie dankzij de beelden nog laten zien."

Dat was voor haar aan het begin ook een van de redenen om de documentaire te maken. "Ik wilde het nog één keer vastleggen voordat ze straks echt 'weg' is." Die insteek veranderde tijdens de opnames. "Het begon een beetje als een afscheid. Dankzij Irene's wijze lessen en mooie persoonlijkheid is het afscheid een ode geworden aan wie zij was. Een vrolijke, bijzondere en grappige vrouw."

Niet alleen kommer en kwel
Maud hoopt dat anderen herkenning vinden in de serie. "Ik denk dat iedereen wel een eigen verhaal heeft. Je hebt geen idee tot je het zelf meemaakt. Misschien is dit iets wat troost kan geven. Ook wil ik laten zien dat het niet alleen maar kommer en kwel is. Ondanks de nare situatie gaat het leven door en kan je nog steeds genieten."

Maud heeft een goed gevoel overgehouden aan het maken van de documentaire. “Alzheimer is slopend voor iedereen. Ik ben blij dat ik de mooie momenten heb kunnen vangen, zodat die toch een beetje levend blijven. Fijn dat ik dit voor de familie heb kunnen doen."