“Dat blíjft fijn om te horen", lacht zanger Jack Poels. We treffen hem en accordeonist Trent van Enckevort in hun oefenruimte in America. “Het is een bevestiging dat onze muziek nog steeds leeft.” Niet dat Rowwen Hèze bevestiging nodig heeft. Al decennialang zetten ze festivaltenten, concertzalen en theaters op hun kop.

“Wij treden misschien wel het liefst op in Brabant”, zegt van Enckevort. Na Limburg was Brabant één van de provincies waar de band vanaf het begin in de armen werden gesloten door het publiek. “De Limburger is wat meer teruggetrokken. Als we dan in Brabant speelden was het hek van de dam. Zo leuk!”

‘Niet alleen tralala’
Omdat de liedjes in het Limburgs worden gezongen, gaat niet bij iedereen elk woord erin. Maar dat doet er volgens de band helemaal niet toe. “Het gaat om het gevoel. Eros Ramazotti versta ik ook niet, maar ik snap zijn gevoel", legt Tren van Enckevort uit. Frontman Jack Poels vult aan: “Nederland is eigenlijk één groot dorp. Die dorpsmentaliteit, die uitdrukkingen. Dat is universeel.”

Overal waar ze komen, worden de teksten meegezongen. “Dat blijft een mooi gevoel, daar doe je het voor”, glundert Van Enckevort. Dan lacht Jack Poels hard: “Je hoort wel vaak verschillen in klank. Kwestie van geduld met een ‘harde G’ bijvoorbeeld. De typische dingen van iedere provincie hoor je dan terug.”

‘Je handtekening zetten’
Naast het grote feestrepertoire heeft de band ook veel gevoelige muziek op plaat vastgelegd. Je zou het bitterzoet kunnen noemen. “Het is niet alleen maar tralala en hupsakee in het leven. Er is ook die andere kant en die hebben we altijd gekoesterd”, legt Poels uit.

De sound van de band is niet eenvoudig in woorden te vatten. “Er zijn Ierse, Balkan, Oostenrijkse invloeden. Maar overal zit die Limburgse saus overheen. De fanfaremuziek en de stem van Jack. Alleen wij kunnen dat.”