Rigo zegt dat hij zelf onderdeel is van de doelgroep die steeds moeilijker een woning vindt. Hij werkt 27 uur per week en verdient naar eigen zeggen een ‘fatsoenlijk’ salaris, maar daarmee lukt het niet om zelfstandig te wonen. Daarom woont hij nog altijd bij zijn ouders.

"Nu heb ik het persoonlijk best goed. Maar er zijn veel van mijn kennissen en vrienden die dat niet hebben," vertelt hij. "Zij kunnen niet bij hun ouders wonen en hoppen van bank naar bank. Het is dakloosheid, alleen niemand zegt het."

Volgens hem raakt de crisis niet alleen jongeren persoonlijk, maar beïnvloedt het ook hoe zij hun leven kunnen opbouwen. “Vrienden van mij blijven bij hun ouders wonen, terwijl ze liever op zichzelf gaan. Maar niemand heeft de mogelijkheid om uit huis te gaan. Dat stoort mij persoonlijk heel erg.”

Met het oog op de aankomende verkiezingen wil Rigo de stem van woningzoekende jongeren luid laten klinken. “Nu de verkiezingen er weer aankomen, is het handig dat we onszelf toch hoorbaar maken. Ik hoop dat we ook gehoord worden." Hij heeft het gevoel dat er niet naar hem geluisterd is. "Ik ben er een beetje klaar mee en voel me weggedrukt."

Ook Robin protesteerde mee. Ze noemt de woningnood “fucked up” en hekelt de ongelijkheid tussen mensen. “Heel veel rijke mensen hebben heel veel geld. Zij profiteren van de woningnood en dat vinden wij niet kunnen. Wij vinden dat iedereen recht heeft op een woning.”

Jeannot Keser wijst op een ander gevolg van de woningdruk: het culturele leven in de stad verdwijnt omdat jongeren geen woning kunnen vinden. “Ruimte is schaars en als je het niet kan betalen, wordt het toch moeilijk,” merkt hij op.

Studente Samar (18) worstelt met het vinden van een betaalbare plek in Eindhoven. "We hebben ook weinig tijd om te werken en dan zijn de huurprijzen zo hoog, dat is gewoon jammer."

Juno protesteert ook en vertelt dat vriendinnen in andere studentensteden met exact dezelfde problemen kampen. "Zij hebben nog steeds geen appartementen gevonden of een studentenhuis, omdat het gewoon veel te duur is. Zij moeten elke dag een paar uur reizen en dan zijn ze van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat weg en hebben geen tijd meer over."

Met het protest wil Rigo het thema opnieuw op de politieke agenda krijgen. "De laatste tijd had ik het gevoel dat dit onderwerp wegzakte. Het probleem was er wel, maar dat werd van tafel geduwd. Het was niet meer het hoofdonderwerp."

Samar hoopt vooral dat de boodschap luid en duidelijk aankomt. "Hoe luider we zijn, hoe sneller we gehoord worden. Ik hoop dat we met deze protesten in ieder geval een beetje hieraan bijdragen."