In de keuken bij Michiel thuis merk je dat koken zijn passie is. Met liefde maakt hij voor zijn gezin risotto klaar. Regelmatig proeft hij. "Dat hoort ook bij een kok, vind ik." Koken is al veertig jaar zijn werk. Het is ook tijden goed gegaan. "Twee van de drie restaurants bestaan nog. Het laatste restaurant is overgenomen door een oud-leerling van mij.” En dat is niet de eerste de beste: sterrenchef Adrian Zarzo.

Toch kwam Michiel bij de voedselbank terecht. In 2007 kocht hij het goedlopende restaurant Zuid aan de Geldropseweg in Eindhoven. “Het is gewoon pech en in de verkeerde tijd beginnen. Ik neem een zaak over in 2007 en in 2008 begint de crisis. Eén en één is twee. Het was een onzekere tijd. Veel gasten gingen niet meer uit eten. Je zit met een bulk personeel dat je moet doorbetalen en ook de huur gaat door. Die achterstand kreeg ik niet meer ingehaald."

85 euro per week
Schulden moesten worden afbetaald. "Die kreeg ik niet meer weggewerkt. In 2017 heb ik mijn zaak moeten sluiten. Dan kom je in een traject en dat duurt een eeuwigheid lijkt het wel.” In 2019 had hij 85 euro per week om met zijn vrouw en drie kinderen van te leven. “Je bent alleen nog maar afhankelijk van anderen. Niet alleen van de voedselbank, maar ook van je familie en van vrienden. Je hebt niks meer.”

Hij kwam in aanmerking om bij de voedselbank eten te halen. “Als je hier de eerste keer komt, geeft dat toch een gevoel van schaamte. Ga hier maar eens staan, in de rij in een donkere, koude, kille ruimte. Je kon je tassen inleveren en je kreeg zo je eten aangereikt.” Inmiddels is er een winkel in de voedselbank waar de klanten gratis boodschappen kunnen doen.

Het contrast kon bijna niet groter. De kok die eerder in een restaurant met een Michelinster werkte en zelf meerdere zaken had, kreeg nu zijn eten van de voedselbank. “Je staat echt helemaal onderaan de sociale en economische ladder en zo voelt het ook. En zeker als je hier komt en al die andere mensen ziet. Dan denk je: ‘Ja, en nu?’. Je bent zo hulpeloos. Instanties zitten op je nek, je rekeningen stapelen zich op, deurwaarders. Het is niet alleen die voedselbank. Het is echt het moment waar je dan in zit. Dat heeft wel impact gehad op mijn leven. Je weet dat na regen zonneschijn komt, maar zo voelt het op dat moment niet."

Michiel probeerde er een draai aan te geven om zo toch positief te blijven. Als kok probeerde hij iets lekkers te maken met de spullen die hij kreeg. “Heel vaak dacht ik erover om een leuk kookboekje met spullen van de voedselbank. Uiteindelijk is het er niet van gekomen omdat ik er de middelen niet voor had, maar de gedachte speelde wel.”

De schaamte moest Michiel overwinnen, maar dat lukte. “Ik stond in de rij te wachten en toen zei iemand: ‘Het is nou eenmaal zoals het is en we staan hier allemaal voor hetzelfde.’ Die man had gelijk. Het duurt niet eeuwig. In mijn geval heeft het maar een half jaar geduurd en toen waren we eruit.”

Het gaat inmiddels weer beter met Michiel. Hij werkt weer vier lange dagen per week als chef-kok in een restaurant in Eindhoven. Hij is niet meer afhankelijk van de voedselbank.

Toch komt hij er nog elke dinsdag, maar dan als coördinator. “Het is zo fijn om iets te kunnen doen voor de mensen die mij toen ook hielpen. Het geeft een voldaan gevoel, als ik hier ‘s middags klaar ben en iedereen is weer blij. Ik wil deze mensen een beetje hoop en menselijkheid meegeven. Je hoeft je er helemaal niet voor te schamen.”