Wat volgde na de eerste diagnose was een achtbaan van hoop en wanhoop. "Ik ben nooit hysterisch geweest, maar toen wel. Heel even. Daarna kwam de vechtmodus: alles uitzoeken, alles proberen om hem te redden." Maar alle ziekenhuizen gaven hetzelfde antwoord: er was niets meer aan te doen. Robert is nog wel geopereerd in het Erasmus MC, maar uiteindelijk koos hij voor euthanasie. "Robert wilde niet dat zijn kinderen hun vader langzaam zouden verliezen. Hij wilde helder blijven tot het eind."

Monique ontmoette Robert in 2001 bij een Rotterdams reclamebureau. "Geen liefde op het eerste gezicht, maar ik zag al snel dat hij een prachtig mens was. Zo integer, zo grappig. Echt iemand met wie ik op alle lagen kon praten." Negen jaar later vroeg hij haar ten huwelijk bij de Brandenburger Tor in Berlijn. Ze trouwden in 2011, aan het Comomeer, samen met hun kinderen en een kleine kring familie en vrienden. "Dat weekend was één groot liefdesfeest."

Toen Robert overleed, was Monique 40 en bleef ze achter met twee jonge kinderen. "Ik wist: ik mag niet instorten. Kinderen verliezen soms twee ouders als er één overlijdt, en dat wilde ik ze niet aandoen. Dus stond ik elke dag weer op, hoe kapot ik me ook voelde." Ze vond houvast in hardlopen, mediteren en later ook golfsurfen. "Ik rende mijn emoties eruit. Soms liep ik expres op de pijngrens, om de andere pijn niet te hoeven voelen."

Toch bleef het verdriet. "Jarenlang dacht ik elke dag aan Robert. Nu is dat nog steeds wekelijks. Het gemis is een litteken. Soms soepel, soms pijnlijk en stug. Maar het blijft."

Op 10 oktober verschijnt haar boek Doorademen. De titel zegt precies wat haar er doorheen hielp. "Als je slecht nieuws krijgt, houd je je adem in. Maar je moet doorademen. Dat redt je."

Voor Monique voelde het schrijfproces zelf soms als opnieuw door de rouw heen gaan. “Elk hoofdstuk dwong me terug naar de pijnlijke momenten. Ik heb gehuild achter mijn laptop, soms weken gedaan over een paar pagina’s. Maar tegelijk was het ook bevrijdend, want door het op te schrijven kreeg ik opnieuw grip op mijn verhaal. Het was zwaar, maar ook helend.”

Met haar boek wil Monique drie dingen bereiken. Haar kinderen laten begrijpen wat er gebeurde, zorgen dat Robert niet vergeten wordt en anderen hoop geven. "Want hoe diep je ook valt, er komt een moment dat je weer kunt leven. Met littekens, ja. Maar wél voluit leven."