Het sportieve hoogtepunt van de zussen uit Goirle was de olympische bronzen medaille, vorig jaar in Parijs. Maar ook schreven ze geschiedenis met een zilveren WK-medaille en twee Europese titels. Na de Olympische Spelen nam de tweeling rust en gingen ze onder andere op reis door Azië. De rustperiode gebruikten ze ook om na te denken over een vervolg van hun topsportloopbaan.

Uiteindelijk besloten ze om te stoppen, waarbij de schouderblessure van Noortje een belangrijke oorzaak was. “We hebben er alles uitgehaald wat erin zit”, zegt Noortje. “Ik voel dat het door mijn schouder heel lastig is om dat te overtreffen. Iedere keer lag ik met pijn in het zwembad. Ik wist niet of ik dat vol kon houden tot de Olympische Spelen van 2028 in Los Angeles. Daarom voelt dit als de afronding van een heel bijzonder traject.”

Wat ze wel direct wisten, is dat ze betrokken blijven bij de sport. Bregje: “Het is niet zo dat wij uit het wereldje stappen en er niets meer mee te maken willen hebben. We willen iets teruggeven aan de sport die ons zoveel heeft gebracht. Met bijvoorbeeld lezingen en clinics ondersteunen we jonge synchroonzwemmers vanuit onze kennis en ervaring.”

De topsport heeft ze veel mooie momenten opgeleverd. Ze zagen verschillende landen, boekten succes en bovenal hadden ze plezier in de sport. Maar de topsport had ook een keerzijde, zeggen beide zussen. “Je legt de lat steeds hoger, verlegt je grenzen en daagt jezelf keer op keer uit. Totdat je lichaam signalen gaat geven en daarna ook op mentaal gebied.” Het streven naar steeds beter worden, valt nu weg voor de zussen.

Tijdens hun clinics en lezingen vermijden ze de harde kanten van de topsport niet. “Wat wij bijvoorbeeld aan talenten vertellen, is dat ze al op jonge leeftijd moeten proberen aan te geven wat hun grenzen zijn. Durf dat ook aan te geven bij een coach. Natuurlijk vraag je veel van je lichaam om de top te halen, maar wees voorzichtig dat je daar niet overheen gaat. Al is die lijn heel dun.”

Beiden gaan nu werken aan een maatschappelijke carrière. Het betekent ook dat ze minder vaak bij elkaar zullen zijn dan in de jaren dat ze fulltime in het water lagen. Bregje: “We zijn samen op reis geweest, maar hebben ook los van elkaar landen bezocht. Met werk en op privégebied zullen we vaker apart van elkaar zijn, maar dat komt helemaal goed. Met de sport blijven we als team acteren, daarin zijn we heel sterk.”

Terugblikkend op hun carrière zijn ze vooral heel trots. “Als jonge meiden waren we heel introvert en bescheiden. De jaren in de topsport hebben ons uit de comfortzone gesleept en we leerden om voor onszelf op te komen. Het is niet dat we vroeger van de Olympische Spelen droomden, het was een lange route voordat we succes behaalden. Wel zijn we altijd dicht bij onszelf gebleven en nooit naast onze schoenen gaan lopen.”