Wanneer de keukendeur opengaat, staat de 23-jarige Mariska in de boerenkool te roeren. Ze is voor haar vader, zusjes en broertje aan het koken, tot de politie binnenstapt. “Ik weet nog dat ik snel het vuur uitzette, bang dat het eten zou aanbranden,” vertelt ze. Daarna wordt alles een waas. Haar broertje Harm, elf jaar oud, is vlak bij huis aangereden en overlijdt ter plekke.

Harm wordt op 4 augustus 1995 geboren, als jongste in een gezin van vijf kinderen. Met Mariska als oudste groeit hij op met vier zussen. “Hij was echt een jongensjongen,” herinnert ze zich. “Voetballen bij de club in Riel, buitenspelen en kattenkwaad uithalen met de ooms op de boerderij. Maar ook ijdel, want voor hij naar school ging moest er altijd een flinke laag gel in dat rode haar.”

Op 18 januari 2007 gaat het mis. Harm fietst naar huis na een middag spelen. “Nog maar een paar honderd meter en hij was thuis geweest”, zegt Mariska. “Het is zo oneerlijk.”

Na zijn overlijden blijven ze overeind. Hoe groot het verdriet ook is, het gezin moet door. Vader Jos verliest zijn enige zoon, maar voelt tegelijk de verantwoordelijkheid voor zijn vier dochters. Hij zet zijn pijn opzij, omdat er thuis iedere ochtend een wekker afgaat en het eten op tafel moet. “Hij had geen keuze,” zegt Mariska. “Hij moest door, ook al zag je dat het hem kapot maakte.”

Pas nu haar jongste kind zelf elf jaar oud is, beseft Mariska hoe zwaar die tijd voor haar vader moet zijn geweest. “Toen voelde ik natuurlijk verdriet, maar nu kan ik het pas écht plaatsen. Als ik naar mijn eigen kind kijk, begrijp ik pas wat hij toen heeft doorgemaakt.”

Jos was een bouwvakker met tatoeages en grote werkhanden. “Wij leken op elkaar,” zegt Mariska. “Niet klagen, gewoon aanpakken. Ook was hij zó trots als ik met mijn paard wedstrijden reed als kind. Onze band werd door de jaren alleen maar sterker.”

Maar januari van dit jaar wordt Jos ziek. Griepklachten, benauwd, geen eetlust. Tegen zijn kinderen zegt hij niets. “Hij wilde ons niet lastigvallen.” De huisarts adviseert Jos eerst een paracetamol te nemen en wat bij te slapen, maar als het echt niet meer gaat, mag hij toch langskomen. Daarna gaat het snel.

In het ziekenhuis volgt de ene diagnose na de ander: griepvirus, dubbele longontsteking, later ook nog een bacterie. Jos wordt in slaap gebracht. “We hebben geen echt afscheid kunnen nemen.”

Jos blijft weken in slaap en gaat van ziekenhuis naar ziekenhuis. Uiteindelijk tonen nieuwe onderzoeken in Tilburg de waarheid: zijn longen zijn volledig aangetast. “Ze lieten ons een foto zien. Zijn longen waren pikzwart. Er was niets meer van over.” Na vier weken wordt duidelijk dat verder behandelen geen zin meer heeft. Op 1 maart 2025 overlijdt Jos, slechts 66 jaar oud.

Jos leefde toe naar zijn pensioen. Elke dag streepte hij een vakje af op zijn kalender, tot zijn verjaardag in september. Dan zou hij 67 worden en eindelijk stoppen met werken. Maar zover kwam het niet.

Zijn grote passie waren oldtimers: brommers, auto’s, alles wat maar reed. Een week na zijn overlijden stond er nog een meeting gepland waarvoor hij zich had ingeschreven. Zijn schoonzonen reden zijn pas gekochte auto er alsnog naartoe, als een laatste eerbetoon. “Het was precies wat hij had gewild,” zegt Mariska.

Op het kerkhof in Riel ligt Jos nu bij zijn zoon Harm. Vader en zoon samen, niet meer alleen. Voor de familie geeft dat troost, al blijft de leegte groot. “Ik weet dat het ooit beter wordt,” zegt Mariska. “Maar makkelijk zal het nooit zijn.”

Voor Mariska komt de les keer op keer terug. “Het kan zomaar voorbij zijn. Dat heb ik met Harm gezien, en nu met mijn vader. Stel niets uit en maak die herinneringen nu.”

Ze denkt terug aan die avond met de boerenkool, toen alles in één klap veranderde. En aan haar vader, die ondanks zijn verdriet altijd doorging. “We moesten door, en dat doen we nog steeds. Maar in alles wat we doen, leven zij met ons mee.”