Meer dan twee decennia gaf Berden leiding aan de ongeveer 6300 medewerkers in het Tilburgse Ziekenhuis. Een unicum, aangezien niet veel ziekenhuisdirecteuren zo lang op hun post blijven. "Het is nooit saai geweest", lacht hij. Om de paar jaar kreeg de Venlonaar te maken met een nieuwe uitdaging. "Dat hield het werk interessant."

Hij verdeelt zijn carrière in drie fasen, elk met een eigen uitdaging. “De eerste zeven jaar stonden in het teken van de tweedeling tussen het Elisabeth en het TweeSteden Ziekenhuis. Beide instellingen bestonden toen nog naast elkaar. Het was mijn taak te onderzoeken of ze de handen ineen konden slaan.”

Na lang wikken en wegen viel het besluit: de twee Tilburgse zorginstellingen zouden fuseren. “Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het kostte ons nog eens zeven jaar om die samensmelting volledig te realiseren.”

Coronavirus
De laatste zeven jaar stond Berden vooral in het teken van het coronavirus. “Die fase is mij het meest bijgebleven", vertelt hij. Van dichtbij zag hij hoe zorgmedewerkers zich door de onzekerheid heen vochten. “Niemand wist wat de langetermijngevolgen zouden zijn. Dat schrikte een aantal verpleegkundigen af."

Het was een crisis van ongekende omvang. “Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, het valt niet te vergelijken met eerdere crisissituaties in het ziekenhuis." Hij houdt een dubbel gevoel over aan de pandemie. “Die periode kende mooie momenten, maar ook donkere, pijnlijke kanten. Het persoonlijke leed was verschrikkelijk: mensen stierven, terwijl wij nog nauwelijks begrepen wat er precies gaande was.”

Naast een groep huiverige medewerkers stond een grote groep zorgverleners die zich onvermoeibaar inzette voor coronapatiënten. “Het gevoel van saamhorigheid bracht licht in die moeilijke tijd. Ze wilden niets liever dan mensen beter maken, ondanks de onzekerheid die in het begin rond het virus hing. Al werd het spannend en zat de dienst er al lang op, ze bleven vechten voor mensenlevens. Dat heeft mij duidelijk gemaakt dat er geen sector bestaat met zo’n groot creatief en reactief vermogen als de zorg.”

Veeleisende patiënten
Berden zag in de loop der jaren hoe de houding van patiënten sterk veranderde. “Mensen zijn 24/7 zorg heel normaal gaan vinden", zegt de oud-directeur. “Maar eigenlijk ís dat niet normaal.” Volgens hem zijn patiënten steeds veeleisender geworden. “Ze accepteren het niet meer als ze moeten wachten. En krijgen ze niet wat ze willen, dan reageren sommigen zelfs agressief.”

Volgens Berden leidt het veeleisende gedrag van patiënten en hun familie tot minder werkplezier in de zorg. “Het is niet altijd makkelijk om hiermee om te gaan. De verwachtingen van patiënten blijven groeien, en dat veroorzaakt spanning op de werkvloer. Veel medewerkers van het ETZ zeggen nu al: ‘Hier doe ik niet meer aan mee'. Ze pikken het niet meer, en dat begrijp ik volledig. Het is één van de redenen waarom het enorme personeelstekort in de zorg blijft toenemen.”

Familiebedrijf
Berden zal het personeel in Tilburg enorm missen. “Na al die jaren voelde het hier als een familiebedrijf. Er werken meer dan zesduizend mensen in het ETZ, en ik denk dat ik de meeste bij naam ken. Maar afscheid nemen hoort er nu eenmaal bij.” Toch is hij niet bang voor een leegte na zijn vertrek. “Ik kan niet stilzitten. Ik heb een jonge hond die ik ga opvoeden, een baantje bij de voedselbank dat ik wil oppakken en genoeg boeken om te lezen. Nee, ik ga niet achter de geraniums zitten.”