Teun was een bezige bij. Hij sportte (voetbal en tennis) en werkte al op jonge leeftijd bij drankengroothandel De Klok in Helmond. Eerst als bijrijder, maar hij haalde al snel zijn vrachtwagenrijbewijs. Eigenlijk wilde Teun planner worden en daarvoor was hij ook met een opleiding bezig. Een echte doener. "Hij was een sociaal iemand, een allemansvriend", vertelt moeder Diny. "Stil en rustig van aard, maar met een pilsje op juist uitbundig en vrolijk. Iedereen mocht hem."

Tweede paasdag 2007. Teun keek met vrienden voetbal, dronk wat en ging op tijd naar huis omdat hij de volgende dag vroeg moest werken. Hij kwam thuis, ging naar het toilet, en stapte daarna opeens in de auto van zijn ouders. "We weten nog steeds niet waarom", zegt Diny. "Misschien een soort van blackout. Hij had nog maar vijf euro op zak en kon dus eigenlijk nergens heen. Toch reed hij weg... Minuten later was hij er niet meer."

Voor Diny en haar gezin blijft de avond een open wond. "Normaal ben ik altijd wakker als hij thuiskomt, maar die avond net niet. En ik denk nog steeds: als ik hem had gezien, had ik hem kunnen tegenhouden."

Het was een politieman die aan de deur vertelde dat Teun een ongeluk had gehad. "Je hoofd weigert dat te geloven. Ik dacht nog: dat kan niet, want zijn eigen auto staat hier. Maar toen kwam de klap. In het mortuarium, toen ik mijn kind daar op dat bed zag liggen, drong het pas tot me door. Dan breekt je hart."

Het afscheid vond plaats in een stampvolle kerk en muziek speelde een hoofdrol. Niet de klassieke rouwmuziek, maar de nummers waar Teun van hield: van bands als Pink Floyd en AC/DC. Hard, meeslepend en vol energie. "De kerk wilde dat eerst niet, maar wij zeiden: dit is Teun. En dus klonk er rockmuziek. Het was kippenvel. Voor ons is die muziek sindsdien heilig."

Op de houten kist schreven vrienden, net als zijn vriendin, boodschappen en tekenden kinderen met stiften. "Wijzelf schreven: ‘Voor altijd in ons hart’. Ook legden zijn vrienden er zijn concertkaartje voor Rock Werchter in. Dat zou hij nooit meer zou gebruiken."

Na tien jaar besloten Diny en haar man Toon de slaapkamer van Teun op te ruimen zodat de kleinkinderen er konden slapen. Ze lieten van zijn sportshirts een grote deken maken. "Ieder shirt vertelt een verhaal", legt Diny uit. "Als ik hem zie liggen op de bank, lijkt het soms net alsof hij weer thuis is. Als het koud is, slaan we hem om ons heen. Dan voelt het alsof Teun ons warm houdt."

De familie Verhees heeft inmiddels zes kleinkinderen. "Zij brengen licht in ons leven. Maar iedere dag wordt Teun genoemd. Iedere ochtend steken we bij zijn urn een kaarsje aan. ‘Goedemorgen, Teun’, zeggen we dan. En ’s avonds blazen we het kaarsje weer uit. Het is ons ritueel."

Tiny slikt. "Je kind verliezen, dat gaat nooit over. Het verdriet wordt niet minder. Maar Teun leeft door. In ons, in onze kleinkinderen, in de muziek die we draaien, en in die deken die altijd klaar ligt op de bank. Hij is nooit weg."