"Ga maar niet werken, want het is geen goed nieuws", zei de moeder van Jessica in november 2020 tegen haar. Vader Harrie had op dat moment al een tijd last van wat vage klachten, maar heel erg praten deed hij er niet over. Hij was niet zo'n prater, namelijk. "Hij vertelde nooit als-ie ergens last van had", vertelt Jessica. Alleen had hij nu geen keuze meer.

Het bleek longkanker. Stadium 4. Verschrikkelijk foute boel. "Ik had gelijk een soort onderbuikgevoel, dat het niet lekker zat", gaat Jessica terug naar die dag. Bij thuiskomst zag ze haar vader huilen. Harrie had wel eens eerder gehuild, bij uitvaarten bijvoorbeeld. Maar dit was toch anders. "Je zag hem denken van: was dit nou mijn leven? Dit was het dan", vertelt zijn dochter. "Het is afgelopen", zei hij tegen haar. Woorden die door merg en been gaan.

Jessica wilde er álles aan doen om er samen nog iets moois van te maken. Alles. Al moest ze hem op de middenstip van PSV laten dineren. Sterker nog: dat is haar gelukt, uitgerekend via een winactie van Omroep Brabant. Hij dineerde op de middenstip, bij zijn geliefde PSV. En natuurlijk is dat prachtig en zullen ze dat nooit vergeten. Maar als je iemand moet missen, zijn het vooral de kleine dingen die het grootste gemis worden. Niet de diners op de middenstip, maar de momentjes, de hobby's, de verjaardagen en de kerst. Harrie was dól op kerst, namelijk.

Elk jaar gingen vader en dochter samen naar kerstshows. "Ons pap hield heel erg van kerst. Van de sfeer, de lampjes en de kerstboom", vertelt Jessica. In het tuincentrum was het daarom echt genieten. Die bezoekjes werden traditie. "Die hou ik nog steeds in ere. Net als zijn passie voor honden en de hondensport. Dat was zijn lust en zijn leven."

Van praten waren ze niet zo. Hun manier om samen troost te vinden, was door samen naar de hondensport te gaan. "Dan zag je hem echt genieten, dat was ons ding samen", zegt Jessica. In goede en slechte tijden. "Daarnaast kon ik ook wel dingen aan hem vragen, dan gaf hij goede raad. Hij was recht door zee." Alleen had hij op een bepaald punt de wind niet meer mee.

"Kom maar naar huis, het gaat niet goed", klonk het telefoontje op 21 februari 2024. Het is Jessica's moeder, die bij Harrie was. "Toen heb ik niet gekeken met oversteken, ik wilde zo snel mogelijk bij mijn vader zijn. In een rechte lijn naar hem toe", vertelt Jessica. "Ik ga vertrekken", zei Harrie. Het was klaar. Te veel pijn. Toen de huisarts vroeg wat hij wilde, reageerde Jessica's vader met een een klinkklaar antwoord: "Als je me nu met een rubberen hamer op mijn hoofd slaat, vind ik het prima." Het was op.

Harrie is op 71-jarige leeftijd overleden, in het bijzijn van zijn grote liefdes: zijn familie, beste vriendin en zijn hondje. Nadat hij zijn laatste adem uitblies, zette Jessica de viervoeter op zijn borst. "Een rustig moment voor ons allemaal. Z'n hond was z'n alles."

Inmiddels is er wat tijd verstreken en heeft Jessica het langzaam een plekje kunnen geven. "Maar mijn verjaardag kwam wel hard binnen, ik vier hem eigenlijk ook niet meer. Ik vind het niet compleet", vertelt Jessica. "Het zijn dat soort momenten dat ik hem het meest mis." Dat geldt ook voor de telefoontjes, om haar vader te vertellen dat ze een vaste aanstelling heeft gekregen. Of om te zeggen dat zijn petekindje een huis heeft gekocht. Het zijn die momenten, dat het gemis het meest prikt. Om over kerst nog maar niet te spreken.