Om meer bekendheid te geven aan borstkanker bij mannen was er zaterdagmiddag een speciale bijeenkomst in cultureel centrum De Cammeleur in Dongen. Zo’n zeventig mannen en vrouwen kwamen samen om ervaringen te delen en informatie te krijgen.

Robbert van Alphen, internist-oncoloog in het ETZ in Tilburg, vindt het belangrijk dat hier meer aandacht voor komt. “Borstkanker bij mannen is zeldzaam, maar toch worden er elk jaar zo’n tweehonderd mannen ziek", vertelt hij.

"Vaak komen ze laat bij de dokter, omdat ze er simpelweg niet aan denken dat het wel eens borstkanker zou kunnen zijn." Het staat bekend als een vrouwenziekte. In de spreekkamer merkt Van Alphen dat mannen heel verbaasd reageren, omdat ze niet hadden verwacht dat ze deze ziekte konden krijgen. "Hoe eerder we erbij zijn, hoe beter we het kunnen behandelen. Dat geldt ook voor mannen."

Voor Frank Vermeeren kwam de diagnose vorig jaar als een klap. Zijn vrouw zag iets geks op zijn borst en trok aan de bel. "De huisarts verzekerde me dat ik me geen zorgen moest maken, hij had nog nooit borstkanker gezien bij een man", vertelt Frank. Toch liet hij voor de zekerheid een onderzoek doen. "Helaas was het bingo, maar geen fijne."

Frank werd geopereerd en bestraald. Hij herstelt daar nog steeds van. "Ik dacht dat ik na de behandeling zo weer de oude was, maar ik ben nog steeds snel moe", vertelt hij. Daar kan hij maar slecht aan wennen. "Ik vind het vooral moeilijk, omdat ik het gevoel heb dat ik een last ben voor mijn vrouw." Zijn vrouw, Carina, zit naast hem en knikt hem bemoedigend toe. Hij glimlacht: "Gelukkig helpt ze me geweldig."

Wat Frank opvalt, is dat bijna alle informatie over borstkanker op vrouwen gericht is. “Alle folders en uitleg gaan over het vrouwelijk lichaam. Als man weet je dan niet altijd wat er voor jou geldt. Daarom ben ik naar deze bijeenkomst gekomen: om antwoorden te vinden en meer te leren.”

Daarbij is vooral ook het mentale stuk belangrijk, zegt het stel. "Voor vrouwen is er veel steun, bijvoorbeeld na een borstoperatie", zegt Carina. "Nu schaamt Frank zich helemaal niet over zijn litteken en praat hij er makkelijk over. Maar er werd bij hem veel minder stilgestaan bij het omgaan met zijn diagnose of herstelproces. Dat kan wel beter", vindt ze.

In Dongen ontmoet Frank zo’n zeventig lotgenoten. Of, zoals ze daar liever zeggen: lotgenieters. Voor Frank is de informatie het belangrijkst, maar hij vindt het fijn om te merken dat hij niet alleen staat. "Ik wil vooral weten hoe ik volledig de oude kan worden na deze ziekte", zegt hij.

Hij lijkt goed op weg te zijn naar herstel, zijn laatste scans toonden aan dat hij geen kanker meer heeft. Toch blijft het altijd spannend, zegt Frank. "Het nabehandelingstraject is ook pittig en je blijft bang dat het terugkomt. Ik probeer nu op het herstellen van de vermoeidheid te richten. Voor nu kan ik opgelucht ademhalen."