Rademaker verliet de BZB in 2015 na maar liefst 23 jaar. Zijn zorgonderneming was niet langer te combineren met het drukke toerschema van de band.

De onlangs uitgekomen documentaire '30 Jaar BZB: Echte vrienden', over de onbreekbare vriendschappen tussen bandleden, zette hem aan het denken: "BZB speelt tegenwoordig maar zo'n negen à tien shows per jaar, in plaats van meerdere per week. Toen dacht ik: dat zou mij nu ook wel passen."

Paul was uitgenodigd om de documentaire te gaan bekijken. "Dan gaan er dingen door je hoofd. Het is één grote familie, een traantje biggelde over mijn wangen", vertelt hij. Niet veel later zat hij met de bandleden in een kroeg. "Erik (Jans) zei: 'Potverdomme, Leroy gaat stoppen'. Hij zat in zak en as vroeg of het iets voor mij was. Ik zei: ‘Als je me vraagt, ga ik denk ik heel enthousiast reageren.’ De volgende dag werd ik gevraagd en ik zei meteen ja."

Op Festyland, begin oktober, maakte Paul zijn rentree. Hij speelde de laatste zes nummers als letterlijk afscheid van Leroy en als nieuwe start voor zichzelf. "Ik had de band die vrijdag al zien spelen en dacht: o jee, dat moet ik straks ook allemaal kunnen. Ik was zenuwachtig, mijn vingers zijn wat roestiger. Maar zodra ik het podium opstapte, voelde het als vanouds. Het liep gesmeerd, vol energie."

Hoewel hij momenteel nog niet de hele set beheerst, kijkt hij uit naar het avontuur. "Ik ben er klaar voor. De cirkel is weer rond. Ik ben terug op het oude nest en dat is speciaal. We hebben zin om samen het avontuur nog een keer aan te gaan."

Terugkomen voelt voor Rademaker dan ook als een frisse start. "Vroeger repeteerden we de hele dag met een biertje erbij. Nu gaat het een stuk professioneler. Ik denk dat we vaker de oefenruimte induiken. Er hangt een nieuwe energie. Erik is aan het schrijven en ik zag bij iedereen weer die fonkeling in de ogen."

Paul ziet zichzelf als een waardige opvolger van Leroy. Volgens hem zijn ze bijna uit hetzelfde hout gesneden. Dat hij terug is op het oude nest, merken ook anderen. “Mensen willen ineens weer met me op de foto." Zelfs collega’s van zijn zorgorganisatie De Nistel vroegen hem om een handtekening.

Toch is zijn eerdere vertrek een goede beslissing geweest, zo vindt hij nog steeds. "Ik zat altijd in een sneltrein met het cluppie. Als je zo veel speelt, zet je alles aan de kant voor de band. Toen dat wegviel, gaf dat ruimte voor andere dingen. Het heeft me veel gebracht."

Zijn kinderen, inmiddels bijna zestien en achttien jaar oud, maakten weinig mee van zijn eerste BZB-periode. Dat gaat nu veranderen. "Een van de voorwaarden voor mijn terugkeer is dat we bij een aantal shows een grote partybus huren en onze families meenemen. We gaan er samen een feestje van maken."