Activist Ammar terug in Nederland na onderschepping door Israël
Wanneer Ammar dinsdagmiddag het vliegveld van Eindhoven uitloopt, wordt hij verwelkomd door tientallen juichende mensen. Ze scanderen zijn naam, zwaaien met Palestijnse vlaggen en houden spandoeken omhoog om hun steun te betuigen. "Natuurlijk wilde ik naar huis", zegt hij. "Maar ik houd gemengde gevoelens over aan de reis.”
Ammar probeert zijn tijd in de gevangenis zo snel mogelijk te vergeten, al was hij nog niet klaar met zijn missie. "Het voelde goed om daar te zijn, ook al was het gebied inmiddels overgenomen door Israël.”
In de Israëlische gevangenis beleefde de activist een paar van de zwaarste dagen uit zijn leven. "Ik ben nog nooit in zo’n heftige situatie geweest", vertelt hij. "Ik werd gekleineerd. Ik wilde iets doen, maar kon niets.”
Uit angst voor de gevolgen verzweeg hij zijn afkomst. "Als ze erachter waren gekomen dat ik Syriër ben, had dat grote consequenties kunnen hebben. Daarom hield ik vol dat ik volledig Nederlands ben.”
"Ik vreesde voor mijn leven."
De omstandigheden waren volgens hem verschrikkelijk. "Ik vreesde zelfs voor mijn leven. Een bewaker sprak Arabisch tegen me, maar ik verstond hem niet. Toen ik dat zei, noemde hij me een leugenaar. Ze bonden me vast en blinddoekten me. Ik werd meegenomen, zonder te weten waarheen. Ik dacht: dit is het einde. Gelukkig leef ik nog, maar het was doodeng.”
Ammar heeft geen spijt dat hij meeging met de hulpvloot. "Het is belangrijk dat we opstaan tegen de genocide", zegt hij. "We kunnen allemaal wel thuis gaan zitten en 'Free Palestine' roepen, maar daar lossen we niks mee op. Ik was me bewust van het risico dat ik nam, maar het was het allemaal waard. We moeten een statement maken. Daar horen ook opofferingen bij."
Toeval wil dat Ammar op deze 7 oktober kan terugkeren naar zijn vrienden en familieleden. Het is precies twee jaar nadat een aantal Israëliërs gevangen werden genomen door Hamas, een grote groep is nog altijd niet vrijgelaten.
Ammar koestert het dat hij zijn familie weer in de armen kan sluiten. "Mijn moeder wist niet dat ik met de vloot meeging. Ik was bezorgd dat ik dood zou gaan en haar nooit meer zou kunnen zien. Maar ik ga haar nu weer zien", zegt hij.
Herdenkingsdienst
Waar ook wordt stilgestaan bij de Hamas-aanval op 7 oktober 2023 is op het Anne Frankplein in Den Bosch. Daar komen dinsdagavond zo'n vijftien mensen samen om de gijzelaars die sindsdien vastzitten, te herdenken. Maar ook aan andere oorlogsslachtoffers wordt gedacht. "We willen allemaal vrede. Aan iedereen die met oorlog te maken krijgt, moet worden gedacht", zegt Bernadette. Haar dochter en kleinkinderen wonen in Israël en worden dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van de oorlog.
"Mijn dochter en kleinkinderen met een Nederlands paspoort durven niet naar Nederland te komen. Dan zegt ze: mama, het antisemitisme in Europa is zo erg. Dan moet ik tegen de kinderen zeggen dat ze zachtjes praten in de Efteling, omdat ze anders horen dat ze Israëlisch praten", vertelt Bernadette. Op het plein denkt ze dinsdagavond in stilte aan haar dochter, maar ook aan andere slachtoffers in alle oorlogsgebieden ter wereld. "Stilte brengt liefde voort en liefde is de kracht van de oplossing van alles."
Organisator Frank de Bie wil met de herdenking mensen laten samenkomen om het leed aan beide kanten te benadrukken. "We denken in serene rust, zonder roeptoeters, zonder lawaai, zonder potten en pannen aan de oorlogsslachtoffers. Het is afschuwelijk wat er allemaal gebeurd", vertelt hij. Frank vindt het goed dat mensen de straat opgaan om zich uit te spreken, maar mist ook aandacht voor de 48 gijzelaars die nog altijd vastzitten. "Zij zitten nog altijd in de tunnels van Hamas en daar hoor je niemand meer over."
Het is geen pro-Israël of pro-Palestina bijeenkomst, maar samen met de andere aanwezigen staat hij stil bij de gruwelijkheden van de oorlog. "Hier is er een gelegenheid om niet aan een van de kanten te staan, maar je in beide kanten in te leven", zegt Mariska die ook op het plein staat. "Ik vind het verschrikkelijk wat er aan de hand is. Het is goed dat mensen hun stem verheffen, maar dat past niet bij mijn aard. Ik sta hier stil bij wat er gebeurt."
