Met vrienden van zijn voetbalteam was Tijn tijdens de marathon in het centrum van Eindhoven om hardlopers aan te moedigen. Toen ze onderweg waren naar Stratumseind fietste er een vrouw op een fatbike met hoge snelheid tegen het verkeer in. Een vriend van Tijn sprak haar daarover aan, waarna de vrouw agressief reageerde. Tijn wilde het akkefietje sussen en de twee uit elkaar houden, maar vanuit het niets kreeg hij van achteren een klap op zijn kaak.

“Ik viel op de grond, zag sterretjes en voelde gelijk heel veel bloed stromen. Het voelde alsof alle tanden uit mijn mond lagen. Ik wist gelijk dat het verkeerd was. Gelukkig waren er twee artsen die me snel hielpen. Ze gaven een theedoek tegen het bloed, maar dat bleef er maar uitkomen. Het was best een schokkend beeld.”

Tijn werd naar het ziekenhuis vervoerd. Daar bleek dat hij door de klap een dubbele kaakbreuk had opgelopen. De daaropvolgende zes weken werden zijn kaken vastgezet. “Dat betekende dat ik niet kon eten en alle voeding door een rietje binnenkwam. In het begin deed het veel pijn, slapen kon ik alleen op mijn andere kant. De hele dag lag ik voornamelijk op de bank. Ik voelde me futloos en zwak.”

Hij probeerde ondanks het vloeibare voedsel op zijn gewicht te blijven. “Ik maakte mijn eigen shakes om maar zoveel mogelijk calorieën binnen te krijgen. Daarin zat bijvoorbeeld olijfolie of kabeljauwlever. Toch raakte ik tien kilo kwijt in zes weken, het was niet echt gelukt.”

Na zes weken mochten de ijzeren pinnen en schroeven uit zijn mond. Het zorgde voor een euforisch moment. “Ik had gedroomd over eten en mocht het eindelijk weer doen. Alleen had ik nog zoveel pijn in het begin dat het niet goed lukte. Mijn kaken gingen bovendien niet ver open. De friet met kipnuggets werd een anticlimax. Pas na een paar weken probeerde ik weer van alles uit.”

Een jaar na de mishandeling is hij fysiek gezien weer bijna de oude. Wel zijn zenuwen aangetast en heeft hij linksonder iets minder gevoel. Mentaal gezien heeft het veel met hem gedaan. “De vraag 'waarom ik?' gaat nog door mijn hoofd. Ik probeerde het goede te doen door een ruzie te sussen maar werd het slachtoffer. Een volgende keer denk je in zo’n situatie toch twee keer na.”

Komende zondag trekt hij zijn hardloopschoenen aan voor de marathon. Voor hem een belangrijk moment. “Op het moment van tegenslag heb je twee keuzes. Of je gebruikt het als brandstof om door te gaan, of je kruipt in de slachtofferrol. Ik kies voor het eerste.”

En wat als Tijn, die rent voor KWF Kankerbestrijding, langs de plek loopt waar hij de bewuste klap kreeg? “Ik ben er al vaker langsgelopen. Dat was confronterend. Ik dacht terug aan het moment en hoorde de piep. Inmiddels doet het me minder.”