Het leven van Ingrid was naar eigen zeggen druk en fijn. Moeder van drie kinderen, een leuke baan en een rijk sociaal leven. “Als 100 het maximum is, dan was het bij mij altijd 120 of 150. Ik kreeg er energie van. Om mijn hoofd leeg te maken deed ik aan hardlopen. Als ik dat een week niet deed, dan werd ik geen fijn persoon. Mijn man zei weleens een avond tegen me dat ik kon gaan hardlopen, dat zou voor iedereen in huis beter zijn.”

In 2023 liep ze een halve marathon en dat ging met twee vingers in de neus. “Ik heb alleen maar gelachen en gezwaaid naar mensen langs de kant.” Haar plan was daarom om een jaar later op 50-jarige leeftijd de marathon te lopen. Een wens die ze dan eindelijk van haar bucketlist af kon strepen.

In het voorjaar van 2024 wilde ze in haar trainingen de stap maken van 15 naar 25 kilometer. Dat bleek een te grote uitdaging, waarbij Ingrid dacht dat haar drukke leven daar de oorzaak van was. Ze deed rustiger aan en kocht nieuwe hardloopschoenen, maar de gewenste vooruitgang bleef uit.

Haar wereld stond op z’n kop toen ze op een dinsdag in augustus plotseling bloed ophoestte. “Ik ben naar de dokter gegaan en uiteindelijk kreeg ik na een scan te horen dat ik nooit meer beter kan worden. Heel absurd, ik kwam in een enorm verschrikkelijke rollercoaster terecht.”

Ingrid was heel sportief en rookte niet, dus kwam het nieuws van uitgezaaide longkanker voor haar gezin binnen als een bom. Toch zag ze in haar grootste nachtmerrie een lichtpuntje. Ingrid bleek een vrij zeldzame ALK-mutatie te hebben en daar zijn remmers voor. “Die werken bij mij, maar hoe lang weet niemand. Dat kan tot volgend jaar zijn, over twee of over vijf jaar. Het is immens ingewikkeld om daarmee te leven.”

Na een zeer emotionele periode met veel tranen, ontstond er in het voorjaar van 2025 een ander gevoel. Ingrid trok de gordijnen open, zag het zonnetje en voelde de energie. “We gingen als gezin weer leven, er was het vertrouwen dat mama morgen niet doodgaat. Ik begon zelfs weer met hardlopen. Dat voelde heel raar met longkanker, maar het lukte me.”

Het leek vanwege haar ziekte misschien nooit meer mogelijk, maar Ingrid doet zondag mee aan de halve marathon in Eindhoven. Het wordt de laatste keer dat ze de 21,1 kilometer gaat lopen en ziet het als een mooie afsluiting. “Voor een halve marathon moet mijn lijf teveel geven. Dat valt dan weg voor andere dingen. Een tijdsdoel heb ik zondag niet, ik heb wel het doel om onwijs veel geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Want hoe gaaf zou het zijn als mijn remmers niet meer werken, dat er dan iets anders is. Ik geloof daar echt in.”