Het was een avond in juni 2018. Maxim ging naar een feestje, negen maanden na haar eerste zwangerschap. “Het werd een gezellige avond, echt keileuk. Maar toen we terug naar huis fietsten, viel ik superongelukkig. Mijn partner en een vriend van ons zagen direct dat het niet goed zat met mijn knie, die lag er heel onnatuurlijk bij.”

De ambulance kwam en Maxim moest mee naar het ziekenhuis. Ze bleek door de val ook een hoofdwond en een hersenschudding te hebben opgelopen. Ze werd ’s ochtends vroeg in het ziekenhuis wakker met een brace om haar linkerbeen, van lies tot enkel. Haar binnenste knieband en voorste kruisband waren gescheurd en er zat een scheur in haar meniscus.

“De kruisband kon alleen maar met een operatie worden hersteld. Dat heb ik bewust niet laten doen, omdat we thuis een jong kindje hadden die langzaam begon te lopen. De kruisband had ik niet per se nodig voor datgene wat ik deed." Wel kreeg Maxim van de artsen een taak mee: "Ik moest er in eerste instantie voor zorgen dat ik door bezoekjes aan de fysiotherapeut en door sportoefeningen de spieren eromheen sterk hield. Als ik dat deed, dan zou ik gewoon kunnen functioneren.”

Maxim was voor het ongeluk een enthousiaste loper. Ze liep bijvoorbeeld al een keer een halve marathon en in Eindhoven twee keer de tien kilometer. Dat sportieve heeft ze niet van een vreemde, want haar opa en vader waren marathonlopers. De afgelopen jaren was de Boxtelse standaard bij de Marathon Eindhoven als toeschouwer. “Maar tijdens het aanmoedigen vorig jaar begon het te kriebelen. Ik wilde weer de halve marathon gaan lopen.”

Het bleef niet bij woorden, het werden ook daden. De moeder van twee kinderen stapte haar sportschool binnen met een duidelijk doel. “Ik vroeg of ze me wilden helpen zodat ik een halve marathon zonder pijn zou kunnen lopen. De enige manier waarop dat kan is door ervoor te zorgen dat alles krachtig is. En zo geschiedde.”