Met een lach op haar gezicht blikt Margriet terug op haar bijzondere verhaal. Toen ze 57 jaar was, sloeg het noodlot toe. "Toen ik terugkwam van de sportschool kreeg ik enorme buikpijn. Ik ben naar de huisarts gegaan, die dacht in eerste instantie dat het nierstenen waren. Maar het bleek niercelkanker te zijn, met uitzaaiingen."

De verwachtingen waren niet goed. "Ik kreeg te horen dat ik nog maar drie maanden tot een jaar te leven had. Met geluk anderhalf jaar."

Er volgde een onzekere tijd. Margriet kon niet meer beter worden, maar de artsen konden haar nog wel opereren in de hoop haar leven te verlengen. "Vijf jaar na zo'n operatie leeft gemiddeld nog maar tien procent van de patiënten. Maar het is nu tien jaar geleden en ik ben er nog. Iemand moet de uitzondering zijn."

Toch heeft Margriet flink ingeleverd wat betreft haar gezondheid. Ze zit in een rolstoel en krijgt sondevoeding. Maar ze blijft positief. "Ik heb niet het gevoel dat het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Ik pluk de dag. Van goede dagen geniet ik volop en slechte dagen die onderga ik."

Margriet is dus een bijzondere dame met een bijzonder verhaal. En dat viel ook de Tilburgse documentairemakers Lieke Potters en Marieke Hanegraaf op. Zij maakten de documentaire 'Doodgelukkig' over de palliatieve zorg en zagen in Margriet een van de hoofdpersonen.

"Wij hadden een keer een gesprek over dat we best bang waren voor de dood, omdat het zo onvoorspelbaar is", legt Lieke uit. "Toen vroegen we ons af of je er ook zo bang voor bent, als je weet dat het eraan zit te komen."

Daaruit ontstond het idee voor de documentaire. Margriet werd door Stichting Palliatieve Zorg aan hen gekoppeld als ervaringsdeskundige. "Maar we hadden zo'n goede klik en waren zo onder de indruk van haar positiviteit, dat we haar gevraagd hebben om een van de hoofdpersonen in ons verhaal te worden", vult Marieke aan.

Hoewel Margriet even aarzelde, besloot ze toch mee te werken. "Want ik wil heel graag dat mensen weten dat ook als je zo'n diagnose hebt, je niet alvast in je bed hoeft te gaan liggen tot de dood komt. Je kan beter leuke dingen doen en genieten van datgene wat je wel kan."

En dat doet Margriet dus. "Ik vind het heerlijk om rondjes te rijden met mijn scootmobiel, ik schilder, doe vrijwilligerswerk en ben gek op mijn kat. Ik ben er nog en maak er een feestje van." Van de term 'reservetijd' wil ze niets weten. "Dat vind ik zo'n onzin! Het is gewoon mijn tijd."

Ondank alles heeft Margriet veel mooie dingen uit haar ziekte gehaald. "Ik heb er veel van geleerd. Het leven is zo mooi. Het is jammer dat je dat pas ziet als je ziek bent."