Merijn is geboren zonder onderarmen en zonder rechterbeen. Daarom draagt hij een beenprothese. De Eindhovenaar had zichzelf al een paar keer eerder opgegeven voor de halve marathon, maar was toen toch niet klaar om de afstand van 21 kilometer te rennen. Hij kreeg tijdens het trainen teveel last van zijn rug en extreme blaren.

"Als je lang in bad zit, wordt je huid week. Dat gebeurt ook met mijn stomp wanneer die zweet in de prothese. Als je dan blijft rennen, gaat de huid sneller open en krijg je blaren", legt Merijn uit.

Blaren beheersen
Blaren beheersen was voor Merijn dan ook de grootste uitdaging. De afgelopen jaren zocht hij samen met Frank Jol, die zijn prothese heeft gemaakt, naar de beste manier om dat te doen. Tijdens de halve marathon moest hij elke 3,5 kilometer stoppen om zijn stomp te drogen en er talkpoeder op te doen. "Het is soms een kwestie van zelf een beetje het wiel uitvinden. Ik vind het wel leuk om daarmee te experimenteren", vertelt Merijn.

Helemaal blaarvrij bleef de hardloper afgelopen zondag helaas niet. Die blaren begonnen op een gegeven moment te zeuren en zijn benen werden zwaar. "Bij de 18 kilometer komt de man met de hamer dan wel langs. Daar heb je het gevoel dat je er bijna bent, maar stiekem duurt het nog wel een tijdje. Dan is het een kwestie van verstand op nul en blik op oneindig."

Veel steun
Merijn werd mentaal gesteund door zijn vader en zwangere vrouw, die op meerdere plekken langs de kant stonden. Daarnaast kreeg hij tijdens de marathon veel positieve reacties van onbekenden. "Ik heb vaak mijn naam gehoord. Die staat natuurlijk op je buik, maar ik had wel het idee dat het publiek voor mij wat harder riep dan voor anderen. Andere lopers gaven me een duimpje of applaus als ze me inhaalden. Dat was heel tof om te ervaren."

Ook onder een Instagrampost van Omroep Brabant, waarin Merijn na zes kilometer werd geïnterviewd, reageerden veel mensen vol bewondering. "Dat is mooi om te lezen. Ik loop hard voor mezelf, maar het is leuk als mensen door mij geïnspireerd raken en misschien zelf nieuwe grenzen gaan verleggen."

Friet en een biertje
Na de marathon zocht Merijn gelijk twee vrienden op, die ook meededen, om samen een puntzak friet en een biertje te scoren. Hoewel zijn lichaam zondagavond kapot was, voelt hij zich maandagochtend best goed. "Ik ben thuis aan het werk en heb mijn prothese uit, zodat de blaren kunnen luchten en rusten", vertelt hij.

Merijn heeft de halve marathon, zonder pauzes voor zijn prothese meegerekend, in twee uur en twintig minuten uitgelopen. "Ik had ingezet op twee uur en zeventien minuten, dus ik vond het helemaal prima", vertelt hij tevreden.

Of Merijn volgend jaar weer mee gaat doen, weet hij nog niet. "Ik zit nu nog te vers in de vermoeidheid, maar wie weet..."