Sindus kwam dertig jaar geleden naar Nederland vanuit Irak. Ze is weduwe en heeft twee zoons van 26 en 21 jaar oud. “Ik zat in de schulden”, vertelt ze in het pand van Quiet in Tilburg-West. “Ik moest een vriendin geld terugbetalen voor mijn rijbewijs. Dat was best lastig met alleen een uitkering en twee kinderen om voor te zorgen.”

Een maatschappelijk werkster vertelde Sindus toen over Quiet. “Toen zei ik: ‘Wat? Quiet? Daar heb ik nog nooit van gehoord.’” Toch ging ze langs, en tien jaar later is ze er nóg te vinden.

Quiet helpt de Tilburgse met Iraakse roots op verschillende manieren. “Laatst kon ik de tandarts bijvoorbeeld niet betalen”, vertelt ze. “Toen heeft Quiet mij daarbij geholpen.” Dat raakte Sindus enorm. Ze vertelt dat ze eigenlijk helemaal geen familie in Nederland heeft, buiten haar zoons. “Dit voelt meer als familie dan mijn eigen familie.”

Omdat ze zo geholpen wordt door Quiet, zowel op financieel als sociaal gebied, wil Sindus graag iets terugdoen. “Ik hoop dat mijn zoons rijk worden, zodat ik terug kan geven aan Quiet”, vertelt ze met een lach.

Maar voor nu helpt ze op andere manieren. Op dinsdagochtend is ze gastvrouw en wijst ze bezoekers bij binnenkomst de weg. “Mensen komen met allerlei vragen binnen en ik wijs ze naar de juiste persoon." Ook organiseert Sindus iedere donderdag een eigen inloopochtend. Dat begon in coronatijd, toen er maar twee mensen kwamen opdagen. “De laatste keer waren het er wel vijfentwintig tot dertig”, vertelt een glunderende Sindus. “Dat is echt heel veel.”

Aan één lange tafel wordt dan koffie gedronken, maar de member-vrijwilliger van Quiet wilde meer dan dat. “Ik wilde creatief bezig zijn met mijn handen. Dat heb ik voorgesteld en dat vonden ze een heel leuk idee. Dat had ik vroeger niet gedaan. Door Quiet durf ik mijn ideeën te delen.”

Zo hebben de aanwezige members van Quiet al eens gekookt, een welkomstbord van ijsstokjes gemaakt en baklava gebakken.

Naast de inloopochtenden organiseerde Sindus een paar feestjes speciaal voor vrouwen. De laatste keer kwamen daar zo’n zeventig vrouwen op af. “Er wordt gedanst en gegeten. Iedereen neemt iets kleins mee, en zo hebben we toch genoeg.”

Quiet is voor haar veel meer dan alleen een hulporganisatie. “Het betekent heel veel voor mij. Het is echt mijn tweede thuis. Een leven zonder Quiet is niet leuk.”