Lin praat rustig en open over het verlies van haar jonge zusje. Hoewel het nog maar een jaar geleden is, heeft ze ‘het goed verwerkt’.

Lin en Dunya groeiden samen op in pleeggezinnen en woonden onder andere in Eindhoven en Halsteren. “Op jonge leeftijd kregen we te maken met huiselijk geweld en toen zijn we uit huis geplaatst. Dunya was toen twee.” Veel meer wil ze daar niet over kwijt. De zusjes bleven hecht, ook toen Dunya niet in haar pleeggezin kon blijven en in de gesloten jeugdzorg terechtkwam.

Het leven in een gesloten instelling deed Dunya geen goed, vertelt Lin zacht. “Ze kreeg er psychische klachten van, en later zelfs lichamelijke, zoals epilepsie.” Uiteindelijk besloot Dunya dat ze niet meer verder kon. “Ze vroeg euthanasie aan bij de huisarts, maar dat kreeg ze niet,” vertelt Lin.

Met de huisarts besloot ze dat ze ‘bewust zou stoppen met eten en drinken’ (BSTD). Mensen die hun leven willen beëindigen, om wat voor reden dan ook, kunnen dit doen onder begeleiding van een arts. “Daar is echt veel kracht voor nodig,” zegt Lin. “Je moet het ook echt wíllen volhouden.”

Het was voor Lin enorm zwaar om haar zusje te steunen, omdat ze zelf zo graag had gewild dat Dunya door bleef vechten. “Ik wilde dat ze hulp zocht, en dat ze niet zou opgeven.”

Het was zwaar om haar zusje te steunen, want Lin wilde dat ze zou blijven vechten. “Ik hoopte dat ze hulp zou zoeken en niet zou opgeven.” Toch kwam er bij Lin een omslag. “De huisarts stemde in met het traject, en dat doen ze niet zomaar. Toen besefte ik dat dit echt was wat ze wilde. En opeens dacht ik: wie ben ik dan om te zeggen dat ik hier niet achter sta?”

Daarom was Lin er voor haar zusje door zo vaak mogelijk langs te gaan. “Ik vond het niet meer moeilijk om haar te steunen.” Ze legt uit: “Als iemand zichzelf van het leven berooft, kan dat een vlaag van wanhoop zijn. Dit was een lang proces, in overleg met een arts.”

Het duurde bijna drie weken voor Dunya overleed. “Als ze het niet écht had gewild, was het haar niet gelukt.”

Na de uitvaart kroop Lin achter haar laptop en tekende de tattoo. “Het tekenen vond ik helend,” zegt ze. “Ik keek ernaar uit om hem te laten zetten, het voelde alsof ik haar weer bij me had.” De tattoo hielp haar omgaan met het verdriet.

“In het Engels Daisy. Zo heette het hondje van Dunya. Ze was er gek op!”. vertelt Lin stralend. Ook op de uitvaart waren madeliefjes. “Als nu de zon schijnt of het lente wordt, denk ik extra aan haar.” Op de madelief zit een lieveheersbeestje. “Dat moest erbij, omdat Dunya altijd grapte dat ze als lieveheersbeestje terug op aarde zou komen.”

Als Lin ergens mee zit, haalt ze steun uit de tattoo. “Ik denk: hoe zou Dunya dit doen, wat zou zij me adviseren? Ze zei altijd: ‘blijf voor jezelf zorgen als ik er niet ben’. Dat neem ik mee.”

Nu zet Lin zich in om anderen te steunen die iets soortgelijks hebben meegemaakt: jongeren die iemand verloren of een heftige tijd in de jeugdzorg hadden. “Ik ben sinds een maand officieel afgestudeerd ervaringsdeskundige,” vertelt ze trots. “Ik mocht mijn verhaal over mijn herstel na het overlijden al delen bij de GGD."

Ze wil anderen vooral meegeven dat je niet alleen bent. “Het is enorm cliché, maar er zijn altijd mensen die jou zullen begrijpen. Dus deel je verhaal, want dat helpt echt.”