Het verhaal van Hans en Mieke begon op een zomerse dag in Amersfoort, ruim dertig jaar geleden. Hans was aan het werk bij een luchtballonvaart toen hij merkte dat iemand hem aandachtig bekeek. "Ik zag Mieke van een afstandje naar mij kijken. Ze wenkte me en ik liep naar haar toe. Daar heeft ze me eigenlijk al ingepakt", lacht hij.

Omdat ze nog geen telefoons hadden, schreef hij snel haar naam en adres op. "Diezelfde week reed ik vanuit Eindhoven naar haar toe in Hoorn. Vanaf dat moment zijn we elkaar nooit meer kwijtgeraakt."

Al snel verkocht de toen 41-jarige Mieke haar winkel en huis in Hoorn om samen met de toen 40-jarige Hans een liefdesnestje op te bouwen in Eindhoven. Die liefde werd in 2003 bezegeld met het ja-woord. Hans werkte soms zeven dagen per week in een kartonfabriek, maar elk vrij moment bracht hij met zijn Mieke door: van campertrips naar Zuid-Frankrijk tot wandelingen door de Ardennen.

Mieke was volgens Hans een nuchtere vrouw: "Ze was een makkelijk type, wilde overal mee naartoe en kon soms wat droog overkomen. Daar kon ik wel om lachen. Maar ze was ook ontzettend knap."

Na hun pensioen genoten ze volop van de tijd samen. "Ruzie hadden we eigenlijk nooit. Alleen vroeg opstaan vond Mieke vreselijk. Dan zat ze ’s ochtends chagrijnig in de camper", grinnikt Hans.

Maar hun onbezorgde leven veranderde toen Mieke op een avond thuis plotseling onwel werd en op de grond viel. In het ziekenhuis bleek dat ze long- en lymfeklierkanker had. "Ik was niet verrast, want Mieke rookte al vijftig jaar. Dat was het enige nadeel aan haar." Zelfs in het ziekenhuis stak ze af en toe stiekem een sigaretje op.

Ondanks het slechte nieuws probeerden ze hun leven zo normaal mogelijk voort te zetten. "We bleven wandelen, praatten avonden lang en maakten uitstapjes." Maar Mieke werd steeds zwakker. In november 2024 kregen ze het vreselijke bericht dat de kanker was uitgezaaid naar haar lever. Ze had nog maar weken tot maanden te leven. "Dan staat alles stil. Mieke zei niet veel, alleen dat ze het voor mij erger vond dan voor haarzelf."

Thuis deed Hans alles om haar te verzorgen. "Ik wilde haar in de watten leggen. Alles wat ze wilde, deed ik. Dat heb ik gedaan tot aan haar laatste dag." De feestdagen braken aan. "Maar feestelijk was het niet. Met nieuwjaar keken we samen naar het vuurwerk. Een nieuw jaar brak aan, maar wij wisten al wat ons in dat jaar te wachten stond."

Tot het einde probeerden de twee samen kleine uitstapjes te maken. "Ze wandelde graag bij de oude kerk in Son en Breugel. Ze wilde geen rolstoel, mensen mochten niet zien dat ze ziek was."

Uiteindelijk kwam er een bed beneden in de woonkamer. "Ik sliep vaak naast haar op de bank. Soms zei ik: ‘schuif eens op’, dan keken we samen filmpjes van vroeger terug. Ik wilde altijd bij haar zijn, al mijn afspraken zei ik af", vertelt Hans met een brok in zijn keel over de laatste momenten samen.

In goed overleg met de dokter besloot Mieke dat Hans haar morfinedruppels mocht geven, zodat ze langzaam aan haar einde zou komen. "Op een avond zei ze: 'Doe het maar'. Daarna heb ik urenlang haar hand vastgehouden. Die avond overleed ze in mijn armen."

Miekes afscheid was bescheiden, precies zoals ze wilde. "Op de kist lag één bos bloemen, van Omroep Brabant." Het stel was al jaren betrokken bij de omroep en was er kind aan huis. Miekes laatste wens was dat Hans haar verjaardag daar zou vieren. "Ze overleed vlak ervoor, ik heb haar wens uitgevoerd. Met twee slagroomtaarten ben ik naar Omroep Brabant gegaan. We hebben haar verjaardag gevierd met een lach en een traan."

Sinds haar dood is het stil geworden bij Hans thuis. "Het voelt alsof de helft van mij er niet meer is." Af en toe gaat hij nog op de koffie bij Omroep Brabant en binnenkort vertrekt hij naar een vriendin in Zuid-Frankrijk, waar ook veel herinneringen met Mieke liggen. "Maar alles voelt anders. Het leven is als een vaas zonder bloemen geworden."

Hans heeft een speciaal plekje om Mieke te herdenken: "In Duitsland, waar we vaak kwamen om te wandelen met onze hond Romy, zat Mieke altijd op hetzelfde bankje. Daar heb ik haar naam ingekrast."

Eén ding heeft Hans geleerd van zijn leven met Mieke: "Dat je nu moet leven. Als de dood is ingetreden, ben je iemand voorgoed kwijt en daar krijgt iedereen op een dag mee te maken. Je moet nu van elkaar houden en zoveel mogelijk leuks beleven samen. Dat hebben wij gelukkig altijd gedaan."